Το ίδιο ίσως αναρωτιούνται κι οι όψιμοι ποδοσφαιρόφιλοι του 2010, που δε σταμάτησαν να γκρινιάζουν μετά από κάθε μέτριο ματς του φετινού Μουντιάλ. Προσωπικά, ίσως κι επειδή έπαιζα πάντα μπάλα σαν τους ολλανδούς παρά σαν τους ισπανούς, θα πλήρωνα χωρίς δεύτερη σκέψη για να δω έναν τέτοιον αγώνα που η ένταση δεν έπεσε ούτε δευτερόλεπτο. Και που η αναμέτρηση της δύναμης με την τεχνική έβγαλε απόλυτη ισοπαλία στο χώρο του κέντρου που κανείς απ' τους δύο δεν έλεγε να παραχωρήσει στον άλλον. Κλασική τιτανομαχία, χωρίς δαντέλες και ξεκούραστα χαμόγελα, μόνο με καταπόνηση, δάκρυα και γνήσια, ανόθευτη πάλη στη λάσπη.
Αμφιβάλλω δε, αν έχουν γίνει ποτέ στους τελευταίους τελικούς τόσες πολλές φάσεις που αν έμπαιναν, έτσι όπως πήγαινε ο αγώνας, δε θα ήταν απλώς ένα γκολ, αλλά το γκολ που θα έκρινε τον πρωταθλητή. Αυτό το νοηματικό βάρος, που γεννήθηκε απ' την εξέλιξη του αγώνα και την εξοντωτική αλληλλοεξουδετέρωση των δύο κεντρικών γραμμών, είναι που έκανε κάθε φάση σημαντική, παρά η υποτιθέμενη βαρεμάρα του κάθε αστοιχείωτου στοιχηματζή καναπεδάκια που σε πρώτη ευκαιρία φωνάζει χωρίς αιδώ "Αυτό θα το έβαζε κι η γιαγιά μου!" Κι αμφιβάλλω αν έχουν ανακυρηχθεί ποτέ ισάξιοι σε κάποιον τελικό οι δυο τερματοφύλακες, ο ένας απ' τους οποίους μάλιστα τυχαίνει είναι ο κορυφαίος του κόσμου.
Είναι σα να πηγαίνεις για πρώτη φορά να δεις έναν αγώνα μποξ και να παραπονιέσαι που δεν πέφτουν αρκετές γροθιές, ενώ ζητάς τα λεφτά σου πίσω αν δεν τελειώσει με νοκ-άουτ. Είναι σα να βλέπεις αδερφούς Νταρντέν και να απορείς που σε 90 λεπτά δεν έχει ούτε μία έκρηξη. Ας είναι. Πληρώνει και το ποδόσφαιρο την αγωνία του να γίνει θέαμα προσιτό σε όλους για να ανοίξει την αγορά προς την αντίθετη κατεύθυνση από 'κείνη που την άνοιξε κάποτε για τις εταιρείες καλλυντικών, με το μετροσέξουαλ κίνημα, ο μπροστάρης Ντέιβιντ Β. Μπέκαμ.
Η δική μου γιαγιά πάντως, αν προσπαθούσε να το βάλει, ακόμη θα κλωτσούσε και μπάλα δε θα είχε βρει.
The Editor would go for the red. Yellow is for pussies.
