Κι εσύ δίκιο έχεις, όπως είπε κι ο Χότζας, αφού το ότι όλοι μετείχαμε του μεταπολιτευτικού φαγοποτιού, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, δε σημαίνει ότι έχουμε περισσότερη ευθύνη από 'κείνους που είχαν τη δύναμη (μια δύναμη που, προφανώς, τους δόθηκε απ' το εκλογικό σώμα) να ελέγξουν, να περιορίσουν ή και να εξαλείψουν τα φαινόμενα που θα οδηγούσαν μαθηματικά προς αυτό που βιώνουμε σήμερα.
Σίγουρα, η οπτική που βλέπει την προσχώρησή μας σ' αυτή την κατάσταση ως συλλογική τιμωρία, παρ' ότι αναγνωρίζει το συλλογικό δίκαιο ως κάτι θεμιτό, αρνείται την ύπαρξη της έννοιας της συλλογικής ευθύνης υπέρ μιας κατάστασης όπου ομάδες απόδοσης δικαιοσύνης θα λιντσάρουν εκείνους που είναι πιο ύποπτοι από άλλους και όλα θα φτιάχνονται ως διά μαγείας. Παράλληλα, ο πολιτικός κόσμος λυγίζει υπό την πίεση και κάνει ανθρωποθυσίες για τον κατευνασμό της συλλογικής οργής (ακόμη μια "θεμιτή" έκδοχή του συλλογικού), ενώ ομάδες ανθρώπων που αναμένεται να "αδικηθούν" από τα μέτρα, επιδίδονται σε ένα τελευταίο φαγοπότι στην υγειά της αργοκίνητης γραφειοκρατίας.
Δεν ξέρω κατά πόσο όλα αυτά είναι καινούργια, αφού πάντα είχα την υποψία ότι από τότε που ιδρύθηκε το Νέο Ελληνικό Κράτος κάποια φαινόμενα επαναλαμβάνονται διαρκώς κρατώντας μας σε μια κατάσταση που παρωδεί την έννοια του κράτους και κρύβεται πίσω απ' το κακέκτυπό της αντί να την εξελίσσει σε σχέση με τις ιδιαιτερότητες του τόπου. Η καλύτερη ευκαιρία για κάτι τέτοιο ήταν, προφανώς, την περίοδο μετά το '74 και σήμερα αντιλαμβανόμαστε ότι την τινάξαμε στον αέρα όπως, επανειλημμένως (αλλά με αρκετά καλύτερες δικαιολογίες), οι κοντινοί πρόγονοί μας.
Οι σκέψεις αυτές μου γεννήθηκαν όταν διάβασα τη συνέντευξη του Βασίλη Παπαβασιλείου στο τελευταίο ΕΦ (το περιοδικό του Ελληνικού Φεστιβάλ), μια πολύ εμπεριστατωμένη γνώμη για τα παραπάνω θέματα, που σχετίζεται άμεσα και με την τρέχουσα παράστασή του για το Φεστιβάλ Αθηνών, το σατιρικό έργο Ο τυχοδιώκτης... βασισμένος στον Χουρμούζη. Βρείτε το και διαβάστε την. Σπάνια οι άνθρωποι μιλούν στις συνεντεύξεις με τέτοιο ιρμό και συνοχή, σα ν' αρθρογραφούν επί τόπου.
The Editor admires.
