Τι παίζει στο Wire, στο Standpoint., στο Prospect και στο Mother Jones και άλλα ενδιαφέροντα από τα περιοδικά του κόσμου, έντυπα και online.
* * *
Το Invisible Jukebox είναι μία απ' τις καλύτερες στήλες συνέντευξης που έχω συναντήσει ποτέ. Ένας μουσικός καλείται ν' αναγνωρίσει τα τραγούδια που του βάζουν ν' ακούσει κι αυτό γίνεται αφορμή για φλυαρία που τελικά δεν είναι ποτέ αδιάφορη, ενώ εκβιάζει (με την καλή έννοια) έναν πολύ διασκεδαστικό αυθορμητισμό. Στο φρέσκο τεύχος του Wire ακούει και μιλάει ο Daniel Lopatin ή Oneohtrix Point Never. Ξαφνιάζεται ιδιαιτέρως όταν αποτυγχάνει ν' αναγνωρίσει με ακρίβεια το μουσικό θέμα του Escape from New York του John Carpenter και δηλώνει φαν του Tupac όταν ακούει το Kick in the Door του Biggie...
Το πρόσωπο του εξωφύλλου είναι ο Kevin Martin, ένας μουσικός που, απ' ότι αντιλαμβάνομαι, εμφανίζεται με διαφορετικά πρόσωπα κατά καιρούς και κινείται, φυσικά, στη σφαίρα του πειραματισμού. Έχει ενδιαφέρον ο τρόπος με τον οποίο ανοίγεται σχετικά αβίαστα στην Lisa Blanning, αυτά που λέει για τη μουσική και τον εαυτό του. Άλλωστε έχει κάνει κι εκείνος το δημοσιογράφο: "It helps me in an interview, because i know that journalists aren't the enemy, because i was one of them. I know a lot of musicians are very uncomfortable when interviewed. I'm totally comfortable with it, because i analyse things to the nth degree myself and i don't mind publicly doing that."
Στο άλλο μεγάλο αφιέρωμα του Wire ο Biba Kopf ανατρέχει στην ιστορία της Πολωνικής πειραματικής μουσικής σκηνής και περιφέρεται στο τοπίο της όπως αυτό έχει διαμορφωθεί σήμερα. Πολλά άγνωστα ονόματα και συζήτηση για τη μουσική που σου ανοίγει την όρεξη να βρεις το χρόνο, να ψάξεις δείγματα και ν' ακούσεις τι παίζει, ξαναδιαβάζοντας το κείμενο.
Το τελευταίο Standpoint. ασχολείται με τη συμμαχία που καλείται να βγάλει τη Βρετανία απ' το τούνελ, αλλά και τον πραγματικό ρόλο που πλέον παίζει η άλλοτε κραταιά δύναμη στα τεκταινόμενα ανά τον κόσμο. Ο Daniel Johnson εξιστορεί τα ενδιαφέροντα παρασκήνια που οδήγησαν τελικά στην κυβέρνηση συνεργασίας Συντηρητικών-Φιλελεύθερων, διερευνά όσα πρέπει να κάνουν οι Cameron και Clegg για να πετύχουν ως κυβέρνηση και ν' αναστρέψουν τη δυσφορία και αναρωτιέται τι θα κάνουν στην επόμενη μεγάλη διεθνή κρίση που θα χρειαστεί να συνταχθούν είτε με τις ΗΠΑ είτε με τους Ευρωπαίους. Πάνω σ' αυτό ακριβώς το ζήτημα, ο Johnson φέρνει στο ίδιο τραπέζι δύο Πανεπιστημιακούς, τους Norman Stone και Jeremy Black, που συζητούν για το που στέκεται η Βρετανία σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο και αν υπάρχει περίπτωση με την αλλαγή στην ηγεσία της να ξαναγίνει υπολογίσιμη και να ξαναποκτήσει επιρροή σε όσα συμβαίνουν στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη, χωρίς να μοιάζει με ουρά των Αμερικάνων.
Στο τελευταίο τεύχος, το κυρίως θέμα είναι η συνεχής αύξηση του πληθυσμού της γης και η διαρκής κατανάλωση περισσότερων πόρων απ' όσους ο πλανήτης μπορεί να διαθέτει και ν' ανανεώνει. "What unites the Vatican, lefties, conservatives, environmentalists, and scientists in a conspiracy of silence?" αναρωτιέται η Julia Whitty και απαντά "Population." Είνα ένα θέμα καυτή-πατάτα που περιφέρεται στο περιθώριο των μεγάλων συζητήσεων της εποχής μας, αφού η προαπαιτούμενη πλέον πολιτική ορθότητα δεν ανιχνεύεται σε όσα μπορεί να φέρνει στο μυαλό μας το άκουσμα και μόνο της φράσης "Έλεγχος πληθυσμιακής αύξησης". Στο πολύ πυκνογραμμένο κι εμπεριστατωμένο άρθρο της ασχολείται με τα θέματα του υπερπληθυσμού σε χώρες όπως η Ινδία, με την πτώση του ρυθμού γεννήσεων ύστερα από πολιτικές πρωτοβουλίες σε χώρες όπως το Ιράν και με τις προοπτικές μιας ανάλογης πτώσης σε κοινωνίες που ενδυναμώνουν τη θέση της γυναίκας (The Girl Effect) στην οικονομική και ακαδημαϊκή ζωή. Το άρθρο της Whitty συνοδεύεται από ένα απολαυστικό timeline της ιστορίας της αντισύλληψης διά χειρός Elizabeth Gettelman, μια σειρά απαντήσεων ανθρώπων από διάφορους τομείς στην ερώτηση "Γιατί ο έλεγχος του ρυθμού αύξησης του πληθυσμού είναι τόσο αμφιλεγόμενο θέμα;", το άρθρο της Frances Kissling για τη σύντομη εποχή που το Βατικανό επέτρεψε την αντισύλληψη και μια φωτογραφική έκθεση γύρω απ' το περίφημο "Girl Effect" και την εφαρμογή του στην Ινδία.
Ο Joshua Kurlantzick αναρωτιέται πώς οι μεσαίες τάξεις που, θεωρητικά, θα ήταν αυτές που θα διασφάλιζαν τη λειτουργία της δημοκρατίας έφτασαν στο σημείο να ζητούν την ανατροπή της ή να συγκρούονται με τις τωρινές κατώτερες για τη διατήρηση των προνομίων τους. Το πρόσφατο παράδειγμα της Ταϊλάνδης, αλλά και άλλες περιπτώσεις απ' όλον τον κόσμο δείχνουν πόσο εύκολα πολιτικοί που ανέβηκαν στην εξουσία στα χέρια της μεσαίας τάξης έγιναν απολυταρχικές φιγούρες με την ευλογία της, που δεν είναι άλλη από την εξάπλωση στη βάση της του πολιτικού κυνισμού και της αδιαφορίας.
Σ' ένα πολύ ωραίο άρθρο πριν απ' το τρέχον Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου ο David Goldblatt ανατρέχει στην ιστορία των Μουντιάλ για να διαβάσει ποιος μπορεί να είναι ο αντίκτυπος του φετινού και τι μπορεί να σημαίνει για τη διοργανώτρια χώρα, που κατεβαίνει με ομάδα που παραπαίει εν μέσω μιας διαρκούς κοινωνικής αναταραχής που εξαπλώνεται. Για την περίεργη πολιτική κατάσταση στη Νότιο Αφρική, που μοιάζει πιο δυσοίωνη κι απ' το μέλλον της ομάδας στο τουρνουά, γράφει σ' ένα άλλο άρθρο ο Stephen Chan.
Κάπου εδώ μπαίνουμε κι εμείς. Ο Bronwen Maddox, κάτω απ' τον εύγλωττο τίτλο, How the Greeks broke Europe αναλύει το ρόλο της Ελλάδας στην Ευρώπη και τη σημερινή κατάστασή της, απ' την πρόωρη κιόλας ένταξή της στην παλιά ΕΟΚ, τον τρόπο που η τοπική οικονομία οδηγήθηκε στα σημερινά αδιέξοδα και το πώς είναι δυνατόν να σωθεί η κοινή οικονομία του Ευρώ από την τρέχουσα κρίση. Σίγουρα, έχουμε μπει πλέον στο στόχαστρο όλων και έχουμε γίνει παράδειγμα προς αποφυγήν, κάτι που θα έπρεπε να έχουμε προβλέψει εδώ και χρόνια, αλλά και που μπορεί να έχει και θετικές συνέπειες μακροπρόθεσμα, όπως την εγκαθίδρυση μιας νέας νοοτροπίας στη σχέση Πολίτη-Κράτους-Ευρώπης. Όλα αυτά, βέβαια, αφού λύσουμε τα τρέχοντα προβλήματα.
Καλή βόλτα!
