Δεν τους καλεί κανένας, όμως αυτοί επιμένουν. Κάπου κάπου εξαφανίζονται, κάνουν λίγες μέρες να φανούν, νομίζεις ότι γλίτωσες απ' το βάρβαρο ξύπνημα, αλλά όχι. Επιστρέφουν με το χαλαρό στιλ και τις γραφικές ανακοινώσεις τους –Παλιατζί-εεεες!— δείγμα μιας λαϊκής, περιθωριακής ντοπιολαλιάς που χάνεται μέρα με τη μέρα κάτω απ' τη συντριπτική επέλαση του αστικού εκσυγχρονισμού. Δε χάνεται βλάκα! Την έχουν σε ψηφιακή μορφή και θα μείνει μαζί μας για πάντα όπως η φωνή του Λευτέρη Παπαδόπουλου και της Θείας Λένας. Αμφιβάλλω αν αυτοί μιλούν έτσι μεταξύ τους. Αμφιβάλλω ακόμη κι αν είναι πραγματικοί παλιατζήδες και όχι μέλη κάποιας μη-κυβερνητικής οργάνωσης για τη διάσωση της παραδοσιακής ελληνικής αστικής ανθρωπογεωγραφίας. Είναι κινέζοι τσολιάδες στη Βάρη. Είναι χοντροί λευκοί γκάνγκστα-ράπερς στα μπουζούκια. Καθαρίζουν τη μύτη τους την ίδια στιγμή που ξελαρυγγιάζονται με τόσο πάθος για πράγματα που εσύ ήσουν έτοιμος να πετάξεις στα σκουπίδια. Σου υπενθυμίζουν πόσα παλιά άχρηστα πράγματα μαζεύεις αντί να τα χαρίσεις, να τα κάψεις ή να τα ανακυκλώσεις. Σου κουνάν το δάχτυλο που μαζεύεις χωρίς να παράγεις. Τώρα είμαι εντελώς σίγουρος. Είναι μέλη μη-κυβερνητικής και μια μέρα θα σώσουν τον κόσμο.
Μπορούν μόνο να το κάνουν σιωπηλά;
Don't wake up the Editor
