Όπως στη ζωή, έτσι και στα ομαδικά σπορ, ξέρουμε πάντα ποιος ή ποιοι φταίνε, σε τι βαθμό ο καθένας τους και γιατί. Υπάρχει όμως μια διαφορά. Στη ζωή μπορούμε να μεταθέτουμε την ευθύνη εδώ κι εκεί, στους άλλους, στην τύχη, στην ιστορική συγκυρία, στους πολιτικούς, στην πεθερά, στα άστρα, στο θεό, στο σατανά, στους ξένους, στους εμπρηστές, στην κρίση κλπ. Ευτυχώς, στα ομαδικά σπορ κι εν προκειμένω στο ποδόσφαιρο υπάρχει ένας συγκεκριμένος παράγοντας που, ότι και να γίνει, φταίει πάντα περισσότερο απ' όλους. Είναι ο προπονητής που όταν υπογράφει αναλαμβάνει αυτομάτως την ευθύνη για όσα συμβούν κατά τη θητεία του και συμφωνεί να πληρώσει εκείνος τη νύφη όταν έρθει αυτή η ώρα.
Λέω ευτυχώς γιατί έτσι, όλα τ' άλλα περνούν αυτομάτως σε δεύτερη μοίρα και τρώνε πόρτα σε οποιαδήποτε σοβαρή ποδοσφαιρική συζήτηση, αφού, όπως οι προθέσεις δεν παίζουν μπάλα έτσι κι οι αυθαίρετες ερμηνείες γύρω από ψυχολογικά, ανθρωπολογικά και εξωγηπεδικά ζητήματα δεν αποτελούν έγκυρη άποψη, αλλά το θάνατο της άποψης. Σε μια τέτοια συζήτηση λοιπόν, όλα περιστρέφονται γύρω απ' τις επιλογές συνεργατών, παικτών, συστημάτων, τακτικής και αλλαγών, όσα δηλαδή αποτελούν την αποκλειστική ευθύνη του προπονητή.
Δεν έχει σημασία ποιος τον επηρεάζει. Αν επηρεάζεται φταίει. Δεν έχει σημασία ποιος του υπαγορεύει. Αν δέχεται υπαγόρευση φταίει. Δεν έχει σημασία ποια είναι η παράδοση. Αν την υπακούει τυφλά κόντρα στην κρίση του φταίει. Δεν έχει σημασία αν δεν έχει καλούς παίκτες. Αν δεν κάνει το καλύτερο δυνατό μ' αυτούς που έχει φταίει. Δεν έχει σημασία αν δεν έχει ηγέτη. Αν δε γίνει ο ίδιος ηγέτης φταίει. Δεν έχει σημασία αν δεν τον χωνεύουν οι παίκτες του. Αν δεν μπορεί να τους κάνει να τον σεβαστούν φταίει. Δεν έχει σημασία αν δεν ακολουθούν τις οδηγίες του. Αν δεν μπορεί να τους κάνει να τις ακολουθήσουν φταίει...
Κι έτσι, ο προπονητής σηκώνει τα βάρη όλων στην πλάτη του κι απελευθερώνει το ποδόσφαιρο από αυθαίρετες ερμηνείες, κουτσομπολίστικες υπερβολές και καταχρηστικές νοηματοδοτήσεις που το γαμούν και ψοφάει.
Editor rules the bench
