Καλοκαιρινό πρωινό

Ααααααααααααααααααααααααααααααααα! Όπως κάθε καλοκαίρι, έτσι και τώρα, στη γειτονιά μου κάνουν έργα. Κάθε πρωί μας ξυπνά ο ήχος του τροχού πάνω στο μέταλλο και του καρφιού πάνω στο μπετό. Ρινίσματα και μαρμαρόσκονη εμπλουτίζουν την ατμόσφαιρα κι η μυρωδιά της φρέσκιας μπογιάς αρωματίζει το ζεστό αέρα. Τελικά, η βουβουζέλα δεν είναι και τόσο εκνευριστική.

Οι 1000 όμως ίσως και να είναι. Οι 30.000 ακόμη χειρότερα. Στην επόμενη μεγάλη διοργάνωση που θα γίνει στην Ελλάδα (ναι, καλά) πρέπει κι εμείς να επικαλεστούμε τις παραδόσεις μας. Να γεμίσουμε το ΟΑΚΑ με 60.000 μπουζούκια και να βάλουμε τον Πολυκανδριώτη στα επίσημα να κάνει το μαέστρο. Είμαι σίγουρος ότι το έχει ήδη οραματιστεί. Το ονειρεύεται και ξυπνάει ιδρωμένος απ' την αδρεναλίνη. Αποκλείεται να ήθελε να σταματήσει στα 100. Τι να σου κάνουν 100 μπουζούκια όταν μπορείς να έχεις 1000, 10.000, 60.000, 1.101.101,10. Να δω τι θα κάνουν τότε οι αφρικανοί. Να δω που θα τις βάλουν τις παραδόσεις τους, τα πολύχρωμα φουστάνια και τους κακόηχους ζουρνάδες τους.




Είχαμε κάποτε στο χωριό μου έναν τύπο που έμοιαζε εκπληκτικά στον Τσαρλς Μπρόνσον. Ήταν ξυλουργός κι είχε φτιάξει μια ροκάνα που έκανε απίστευτο θόρυβο. Είχε γίνει το σήμα κατατεθέν του και πήγαινε στο γήπεδο πάντα μ' αυτήν, την κουβαλούσε ακόμη και στο καφενείο λες και ήταν σφυρίχτρα. Αν κάποιος σκεφτόταν να του παραγγείλει 5.000 αντίγραφα της ροκάνας του... Δε θα χάναμε ποτέ κανένα τοπικό ντέρμπι. Ο Τσαρλς Μπρόνσον όμως δε ζει πια. Κι η ροκάνα εξαφανίστηκε μαζί του πριν προλάβει να γίνει παράδοση του τόπου μας.

Δε βαριέσαι. Το είπε κι ένας σοφός σπορτκάστερ... Οι παραδόσεις είναι για να σπάνε.

Όπως και τα νεύρα.

A pissed-off Editor