Τι παίζει στο Believer, στο New York Review of Books, στο Athens Review of Books και στο Frieze και άλλα ενδιαφέροντα από τα περιοδικά του κόσμου, έντυπα και online.
* * *
Πριν γίνει σύζυγος της Virginia, ο Leonard Woolf ήταν δημόσιος υπάλληλος του αποικιοκρατικού καθεστώτος στην Κεϋλάνη. Στο τεύχος του Μαΐου, που τώρα έπεσε στα χέρια μου, ο Lev Grossman κάνει μια ανασκόπηση της περιόδου εκείνης που ο προμοντερνικός Woolf συγκατοίκησε με κάποιον BJ Dutton, έναν άλλο δημόσιο υπάλληλο με ταπεινή καταγωγή και λογοτεχνικές φιλοδοξίες, σ' ένα άλλο είδος όμως, εκείνο της λογοτεχνίας του φανταστικού. Ο υπότιτλος του άρθρου In 1905 modernism and fantasy met in the jungles of colonial Ceylon φανερώνει απόλυτα το πνεύμα με το οποίο ο Grossman συγκρίνει και αφηγείται τις ιστορίες των δύο αυτών ανθρώπων. Η αφήγηση είναι όπως πάντα στο Believer, απολαυστική.
Ninjas i have known: Στο κείμενο του για τους Νίντζα (απόσπασμα εδώ...), ο Stephen Phelan μιλά για την αγνώστου προελεύσεως ιαπωνική υποκουλτούρα που μέσω των φτηνών αναγνωσμάτων, του βίντεο, του Sho Koshugi και του Franco Nero πέρασε στη δύση κι ενέπνευσε πολλούς πολεμοτεχνίτες να επιχειρήσουν να ανακαλύψουν και να κατακτήσουν την τέχνη που, εύλογα, ονομάστηκε Νιντζίτσου. Μιλά με κάποιους απ' αυτούς και δίνει το στίγμα τους, για να γνωρίζει κανείς που μπορεί να βρει την πιο κοντινή στην, χαμένη στα βάθη των προφορικών αφηγήσεων, αυθεντική εκδοχή των θρυλικών Νίντζα.
Σε ένα άρθρο που είναι διαθέσιμο και online, ο Mark Lilla εξετάζει πώς η νέα συντηρητική αφύπνιση που εκφράζεται με το ψευδοκίνημα του Tea-Party ταιριάζει μέσα στην σιωπηλή, αλλά καταγεγραμμένη, ευρύτερη πρόοδο της αμερικάνικης κοινωνίας σε θέματα που αποτελούν παραδοσιακά σημεία εστίασης των λαϊκίστικων πολιτικών. Σημαντικό, βέβαια, είναι και το πώς ο φιλελευθερισμός και ο ατομικισμός πάνω στον οποίο χτίστηκε η αμερικάνικη κοινωνία και οικονομία ερμηνεύεται τελείως διαφορετικά από διαφορετικές μερίδες του πληθυσμού με κοινό παρονομαστή τη μηδενική εμπιστοσύνη στην παρέμβαση του κράτους ή των διάφορων ελίτ. Σήμερα πάντως, σύμφωνα με τον Lilla, οι άνθρωποι αυτοί απορρίπτουν το κράτος των πολιτών και θέλουν να αποτελούν, οι ίδιοι, ένα κατακερματισμένο κράτος εν κράτει που μπορεί να κάνει ότι θέλει όποτε θέλει χωρίς παρεμβάσεις και προστασία.
Στο ίδιο τεύχος (επίσης διαθέσιμο online) υπάρχει και το άρθρο-αναφορά των Nick Steinberg και Daniel Wilkinson για τις συνθήκες μέσα στις οποίες καταπνίγονται οι φωνές των διαφωνούντων στην Κούβα του Raul Castro. Παράλληλα, ασκούν την κριτική τους στο επί πολλών ετών αμερικάνικο εμπάργκο, μια κατά τα φαινόμενα αποτυχημένη πολιτική διαρκείας που δίνει άλλοθι στην κυβέρνηση της Κούβας να συντηρεί το καθεστώς εκτάκτου ανάγκης ως χώρα ανάδελφη βαλλόμενη από παντού. Το θέμα έχει πάντα ενδιαφέρον, αφού μέσα απ' όλη αυτή την ατελείωτη κόντρα με τις ΗΠΑ και τον καπιταλισμό, η Κούβα απολαμβάνει μιας ρομαντικοποίησης που έχει μετατρέψει τον αποκλεισμένο σοσιαλιστικό παράδεισο σε ιδαιτέρως ελκυστικό τουριστικό προορισμό για Δυτικούς ονειροπόλους, σεξοτουρίστες ή απλώς συλλέκτες ταξιδίων.
Στο φρέσκο τεύχος του Ιουνίου, ο Γρηγόρης Πασχαλίδης ασχολείται με το βιβλίο του Μπερνάρ Πουλέ Το Τέλος των Εφημερίδων και το μέλλον της ενημέρωσης διερωτώμενος τι πρόκειται να συμβεί με τον Τύπο σε μια εποχή που η αναγνωσιμότητα στο Δυτικό κόσμο πέφτει ως επακόλουθο της αυθαίρετης ανάληψης απ' τις εφημερίδες του ρόλου της υπερεξουσίας αντί εκείνου της αντεξουσίας. Η κουλτούρα του δωρεάν, η αδυναμία να πληρωθεί η ποιότητα σε γραφή και ενημέρωση λόγω της κάθετης πτώσης των διαφημιστικών εσόδων, ο πληθωρισμός που προκαλεί το ίντερνετ συνδυάζονται με την απαισιόδοξη προοπτική να αποκτήσουμε κυβερνήσεις χωρίς εφημερίδες απ' τις οποίες να ελέγχονται, αλλά μόνο να τις ελέγχουν. Θα δημιουργηθεί μια νέου τύπου 4η εξουσία ή η παλιά θα προσαρμοστεί και θα ορίσει ξανά το παιχνίδι;
Με το βλέμμα στην επικαιρότητα και την πραγματικότητα της κρίσης και της αντιμετώπισής της, ο Αρίστος Δοξιάδης κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση του ελληνικού οικονομικοκοινωνικού τοπίου, εντοπίζοντας τις ελληνικές ιδιομορφίες που θα πρέπει να ληφθούν υπόψιν σε κάθε είδους αναδιάρθρωση που θα ακολουθήσει αναπόφευκτα τις τρέχουσες εξελίξεις. Σε ένα θέμα με αρχιτεκτονικό, ιστορικό και πολεοδομικό ενδιαφέρον, η Άννα Δαμιανίδη ανατρέχει στον τρόπο με τον οποίο χαράχτηκε, διασκευάστηκε κι εν τέλει καταστρατηγήθηκε το μοναδικό πολεοδομικό σχέδιο της Αθήνας, στο ρόλο των Γερμανών στη νεοκλασσική αισθητική που διατρέχει την πόλη της Αθήνας και στις ελληνικές "ιδιαιτερότητες" που οδήγησαν στο σημερινό Αθηναϊκό τοπίο, μιας πόλης που πέρα απ' το κέντρο της δεν ορίζεται από τίποτα αναγνωρίσιμο και άξιο λόγου.
Κι ο Στάθης Καλύβας αρπάζει την ευκαιρία να τα χώσει στον Slavoj Zizek για την αντιμετώπιση, στο βιβλίο του Έξι Λοξοί Στοχασμοί, της βίας με τον γνωστό σχετικιστικό διανοουμενίστικο κι αποστασιοποιημένο τρόπο που έχει τεθεί σε τόση συζήτηση τον τελευταίο καιρό, όχι μόνο στην περίπτωση των αστικών συγκρούσεων αλλά και στο ευρύτερο θέμα του νέου κύματος της ισλαμικής παρουσίας εντός των Δυτικών κοινωνιών.
Σ' ένα πραγματικά υπέροχο άρθρο στο νέο τεύχος του Frieze, η Christy Lange διερευνά τα όρια του φωτορεπορτάζ και την ηθική της καλλιτεχνικής αναπαράστασης. Με μια επιλογή από κάθε τύπου απεικονίσεις της φρίκης ή της τραγωδίας των σύγχρονων πολέμων, είτε αυτές είναι αυστηρά δημοσιογραφικές είτε για προσωπική μνήμη είτε για ενσωμάτωση σε ευρύτερα καλλιτεχνικά έργα περιγράφει όλες τις πτυχές της ενασχόλησης μ' αυτό το "σπορ", τα ηθικά διλήμματα και τις παρεξηγήσεις που ίσως προκύπτουν, αλλά το κόστος της αποστασιοποίησης.
"Alongside aftermath photography, another group of images falls outside the usual spectrum of war reportage – those not made by photojournalists or artists: the views of Saddam’s hideout, snapped by the soldiers who first raided it; the unauthorized images of soldiers’ flag-draped coffins returning home, documented by a private contractor on a cargo plane; and the photographs taken by military personnel of prisoners at Abu Ghraib. This last group of images were taken by amateurs, staged for the camera, and not intended for public viewing. Once leaked to the media, their photographs were supplied as evidence of torture perpetrated by American military against detainees at Abu Ghraib, and resulted in prison sentences for many of those directly involved. In an essay titled ‘The Photographs Are Us’, published in The New York Times in 2004, Sontag argues that these pictures show how the act of photography itself at Abu Ghraib became immoral: ‘The horror of what is shown in the photographs cannot be separated from the horror that the photographs themselves were taken.’"
Καλή βόλτα!
Διαβάστε το τελευταίο μας τεύχος, monkie #13...
