Ένας νορβηγός αναρωτιέται τι θα γίνει στον Τύπο και τη δημοσιογραφία τώρα που οι εφημερίδες πασχίζουν να βρουν ένα βιώσιμο επιχειρηματικό μοντέλο κόβοντας από δω κι από 'κει σε βάρος της ποιότητας των υπηρεσιών τους κι ενώ αρνούνται πεισματικά να επενδύσουν περισσότερα στις ψηφιακές εκδοχές τους. Το πρόβλημα βέβαια που περιγράφει δεν είναι τοπικό, αλλά διέπει τον Τύπο παγκοσμίως και γι' αυτό δε φταίει το ίντερνετ, αλλά η ίδια η φούσκα που δημιούργησαν οι εφημερίδες υπερτιμώντας το προϊόν τους την ίδια στιγμή που το υποβάθμιζαν.
“Some of the biggest newspapers in Norway will never be the same again. They won't even continue to be what they are now. They will cling to life while all sense is slowly sucked out of them; for this is how newspapers die: slowly and painfully, not least for their readers. The first thing to go is the sort of journalism that is costly in terms of time or travel. Then the old timers go sour and accept a redundancy package or take their leave some other way. The front desk cuts faster, shortcuts become shorter. Editors come out of increasingly frequent strategy meetings and announce ever more changes: the cultural pages are to be moved to the end... to the front; the paper is to be more in-depth... lighter; quieter... or braver. But first and foremost it is to be cheaper. International news reporters are to sit at home and ponder, not travel around making enquiries. We have to become best at news... we should tone down the news; readers prefer background and explanation.”
Δεν ξέρω πότε οι εφημερίδες στην Ελλάδα έφτασαν στην ακμή τους, αλλά σίγουρα η παρακμή δεν ξεκίνησε με την οικονομική κρίση και τη μείωση των διαφημιστικών εσόδων. Ούτε οφείλεται στο ίντερνετ, το οποίο στο μεγαλύτερο τμήμα του μοιάζει να πάσχει από τα ίδια ακριβώς προβλήματα που οδήγησαν τον παραδοσιακό Τύπο στην απαξίωση, μόνο που εδώ ο δείκτης σαπίλας είναι πολλαπλασιασμένος επί 1000. Όχι, οι εφημερίδες δε θα κλείσουν ούτε θα χάσουν τη μάχη απ' το ίντερνετ, γιατί όσο ογκώδεις και δυσκίνητες κι αν είναι, άλλο τόσο έχουν την πολυτέλεια να προσαρμόζονται σταδιακά ενώ τα νέα μέσα βουτάν με τα μούτρα στις συνήθεις παθογένειες και ξοδεύουν το προβάδισμα που υποτίθεται ότι έχουν. Κατά τη γνώμη μου, στην Ελλάδα, οι εφημερίδες δεν έχουν βρει ακόμη σοβαρό αντίπαλο παρά μόνο όσους έχουν άμεση σύνδεση με τα μέσα του υπόλοιπου κόσμου κι όσους μεταδίδουν το σφυγμό των γεγονότων επί τόπου ή με αναμετάδοση. Αυτό, βέβαια, γίνεται κυρίως χάρη στο μεράκι κάποιων με τεράστιο κόστος σε χρήμα, χρόνο και καταπόνηση. Αν δεν αρχίσει να πληρώνεται από κάπου, τότε πολύ σύντομα θα ατονήσει και θα υποχωρήσει στα γνωστά επίπεδα της τεμπέλικης αναπαραγωγής. Για να δούμε...
Λουκάς Τσουκνίδας
