Τι παίζει στο Prospect, στο Guernica, στο Atlantic και στο In These Times και άλλα ενδιαφέροντα από τα περιοδικά του κόσμου, έντυπα και online.
Το τεύχος του Μαΐου, προφανώς, συντάχθηκε πριν τις βρετανικές εκλογές. Σήμερα γνωρίζουμε σίγουρα αυτό που όλοι, σχεδόν, περίμεναν, την επάνοδο των Τόριζ στην κυβέρνηση και την πρώτη πρωθυπουργική θητεία του David Cameron, με τη συνεργασία των Φιλελεύθερων του Nick Clegg. Στο εν λόγω τεύχος, βρίσκουμε μια ανασκόπηση διά των στατιστικών της 13χρονης θητείας των εργατικών στην κεφαλή του βρετανικού κράτους και μια σύγκριση του χάους που παρέλαβαν μ' εκείνο που μόλις παρέδωσαν. Λίγο παρακάτω, η Wendell Steavenson ξεδιπλώνει την προσωπική και πολιτική ιστορία του David Cameron, σε ένα πολύ καλογραμμένο προφίλ, κατάλληλο για άσχετους με το βρετανικό κλίμα νοτιοευρωπαίους σαν κι εμένα.
Σ' ένα πολύ ενδιαφέρον προσωπικό κείμενο, που είναι διαθέσιμο online μόνο σε συνδρομητές, ο Hugh Pope, για χρόνια ανταποκριτής στη Μέση Ανατολή, αφηγείται την "επικίνδυνη" συνάντησή του μ' έναν πραγματικό μαθητή του Osama Bin Laden. Στο άλλο, άσχετο με τα εκλογικά, μεγάλο άρθρο του Μαΐου, ο Peter Popham αναπολεί τα χρόνια που ο αρχαιολογικός χώρος της Πομπηίας αποτελούσε πραγματική χρονομηχανή και γκρινιάζει για την εγκατάλειψη και την κατάντια ενός μνημείου που αργοπεθαίνει. Το προφανές που επισημαίνεται εδώ, είναι ότι όλα αυτά που άντεξαν στο χρόνο λόγω της φυσιολογικής ταφής τους κάτω απ' τη γη, άρχισαν να ξαναπεθαίνουν απ' τη στιγμή που τα ξεθάψαμε για να τα σώσουμε...
Στο αγαπημένο διαδικτυακό περιοδικό, ο Joel Whitney επιχειρεί να στριμώξει τον, επίσης αγαπημένο, Paul Berman, σε μια συζήτηση γύρω απ' τις θέσεις του στο θέμα της σχετικιστικής προσέγγισης στο Ισλάμ από μερίδα ευρωπαίων διανοούμενων και της πίστης τους στον Tariq Ramadan για μια μεταρρύθμιση, έναν ισλαμικό Διαφωτισμό. Η κουβέντα περιστρέφεται πολύ γύρω απ' τις ρίζες του Ramadan στο φονταμενταλιστικό ισλαμικό μπλοκ, στη μερίδα που κάποτε συνεργάστηκε με τους Ναζί στην ανάπτυξη μιας μεταφυσικού τύπου αντισημιτικής ρητορικής που δεν είναι καθόλου ξένη και σε μας ακόμη. Συζητιούνται όμως και οι αντιφάσεις του Berman ως διανοούμενου, στον αντίποδα των δικών του επισημάνσεων για τις αντιφάσεις των παραστρατημένων, κατά 'κείνον, συναδέλφων του. Στο καπάκι, αν δε χορταίνει να χαζεύει αντιφάσεις, μπορεί κανείς να διαβάσει το πλούσιο σε πληροφορία χρονικό της συνεργασίας, σε διάφορα επίπεδα, που είχαν κάποτε η κυβέρνηση του Ισραήλ με την κυβέρνηση του Απαρτχάιντ στη Νότιο Αφρική.
Σε πιο επίκαιρους τόνους, πολύ ενδιαφέρουσα είναι η συζήτηση του David Cay Johnston με τον οικονομολόγο Καθηγητή Moshe Adler γύρω από ονόματα, θεωρίες και έννοιες που χορεύουν τον τελευταίο χρόνο στα κεφάλια μας, χωρίς να μπορούμε να εξηγήσουμε ακριβώς τι σημαίνουν. Πότε ακριβώς εγκαταλείφθηκαν τα οικονομικά μοντέλα που στόχευαν σε κοινωνική συνοχή και δικαιοσύνη δια των διάφορων μεθόδων αναδιανομής του κέρδους για λογαριασμό εκείνων που χάκεψαν τη σχετική επιστήμη ώστε να κρατάν, απροκάλυπτα, το πολύ χρήμα στη μία πλευρά.
Πολύ ωραίο και το απόσπασμα απ' το αυτοβιογραφικό βιβλίο (One More Theory About Happiness) του τετραπληγικού λογοτέχνη Paul Guest. Είναι ουσιαστικά το πρώτο κεφάλαιο, όπου ο Guest αφηγείται το ποδηλατικό του ατύχημα και τη σταδιακή συνειδητοποίηση της νέας τροπής που θα έπαιρνε η ζωή του από εκεί και πέρα. Υπέροχη γραφή για ένα γεγονός τόσο συντριπτικό, που κι ο ίδιος δεν είχε καταφέρει ν' αντιμετωπίσει ως αναγνώστης παρόμοιας αφήγησης, λίγες μέρες πριν συμβεί σ' εκείνον.
Το τεύχος του Ιουνίου είναι ήδη διαθέσιμο για online ανάγνωση, μιας και το ιστορικό περιοδικό δεν έχει φάει ακόμη κόλλημα με συνδρομές κι άλλες τέτοιες αποκλειστικότητες. Το βασικό του θέμα είναι η Google και η προσπάθεια που γίνεται απ' τους φωστήρες της να σκαρώσουν ένα νέο μοντέλο λειτουργίας των εφημερίδων που δε μεταφέρει απλώς το παλιό online, αλλά εκμεταλλεύεται τους όρους και τις ιδιαιτερότητες του διαφορετικού μέσου επαναπροσδιορίζοντας και τη διαφημιστική αγορά, ώστε να είναι και βιώσιμο. Καυτό θέμα για το διεθνή Τύπο, που προσπαθεί ν' ακολουθήσει την τεχνολογική επανάσταση, αλλά τις περισσότερες φορές με βιασύνη και ελάχιστη κατανόηση των λεπτών σημείων μιας τέτοιας μετεπιβίβασης.
Το άλλο πιο ενδιαφέρον άρθρο είναι πιο κατάλληλο για τεχνοφοβικούς και υποχόνδριους της τεχνολογίας, αφού μιλά για τον ιό-worm που ανακάλυψαν κάποιοι προγραμματιστές το 2008, ο οποίος από τότε δεν έχει επιτεθεί παρά μόνο μια φορά και κανείς δεν έχει την παραμικρή ένδειξη για τον εμπνευστή του και το σκοό του. Ιδιαιτέρως διασκεδαστικός είναι ο τρόπος που ο Mark Bowden βρήκε για να εξηγήσει τι σημαίνει ακριβώς ο όρος worm στους λιγότερο εξοικειωμένους αναγνώστες, με όρους ποπ κουλτούρας. Κάνει έναν παραλληλισμό με το διαστημόπλοιο Enterprise του Star Trek και τον έλεγχο που πραγματικά έχει ο Capten Kirk επάνω του, με δεδομένο ότι γνωρίζει μόνο όσα χρειάζεται για τη δαιδαλώδη και πολύπλοκη κατασκευή και λειτουργία του. Κάποια στιγμή ένας νέος Kirk εγκαθίσταται στη γέφυρα, μόνο που αυτός γνωρίζει καλά τα πάντα για το διαστημόπλοιο και περιμένει απλώς την κατάλληλη στιγμή να το χρησιμοποιήσει όπως θέλει. Εφιαλτικό;
Το άλλο πιο ενδιαφέρον άρθρο είναι πιο κατάλληλο για τεχνοφοβικούς και υποχόνδριους της τεχνολογίας, αφού μιλά για τον ιό-worm που ανακάλυψαν κάποιοι προγραμματιστές το 2008, ο οποίος από τότε δεν έχει επιτεθεί παρά μόνο μια φορά και κανείς δεν έχει την παραμικρή ένδειξη για τον εμπνευστή του και το σκοό του. Ιδιαιτέρως διασκεδαστικός είναι ο τρόπος που ο Mark Bowden βρήκε για να εξηγήσει τι σημαίνει ακριβώς ο όρος worm στους λιγότερο εξοικειωμένους αναγνώστες, με όρους ποπ κουλτούρας. Κάνει έναν παραλληλισμό με το διαστημόπλοιο Enterprise του Star Trek και τον έλεγχο που πραγματικά έχει ο Capten Kirk επάνω του, με δεδομένο ότι γνωρίζει μόνο όσα χρειάζεται για τη δαιδαλώδη και πολύπλοκη κατασκευή και λειτουργία του. Κάποια στιγμή ένας νέος Kirk εγκαθίσταται στη γέφυρα, μόνο που αυτός γνωρίζει καλά τα πάντα για το διαστημόπλοιο και περιμένει απλώς την κατάλληλη στιγμή να το χρησιμοποιήσει όπως θέλει. Εφιαλτικό;
Στο πιο πρόσφατο τεύχος του In These Times γίνεται λόγος για την επιστροφή των τρομοκρατικών μεθόδων που οι λατινοαμερικάνοι δικτάτορες χρησιμοποιούσαν στις λεγόμενες Μπανανίες. Στην Ονδούρα συγκεκριμένα, οι δολοφονίες συνδικαλιστών, πιθανότατα από μισθοφόρους, πληθαίνουν τελευταία και η κυβέρνηση, που χαίρει της υποστήριξης του στρατού, δεν κάνει τίποτε γι' αυτό. Μια άλλη λατινοαμερικάνικη πληγή ανοίγει σε περίπτωση που εγκριθεί η εκδίκαση της μύνησης κατά του Κράτους των ΗΠΑ, από τους κατοίκους των νησιών Βικ όπου οι αμερικανοί είχαν στρατιωτική βάση και δοκίμαζαν όλων των ειδών τις βόμβες στα σκοτεινά σέβεντιζ. Μέχρι σήμερα οι συνέπειες για την υγεία των κατοίκων, αλλά και των στρατιωτών, είναι ανυπολόγιστες.
Ακόμη: Δύο συνεργάτες του περιοδικού ασκούν κριτική στις πολιτικές Obama για τη μεταρρύθμιση στο σύστημα υγείας και ασφάλισης, καθώς και στη θεραπεία που εφάρμοσε στην κρίση της αγοράς ακινήτων. Η ιστορικός Nicole Anderson-Cobb, που στήριξε με θέρμη την προεδρία Obama, μιλά για τις προσδοκίες που δημιουργήθηκαν και για το πώς εκείνος έχει ανταποκριθεί μέχρι σήμερα κατά τη γνώμη της.
Καλή βόλτα!
