Απεργία. Πορεία διαμαρτυρίας. Στη μέση του δρόμου μια ομάδα από κοπέλες κι αγόρια στήνουν ένα οδόφραγμα με κάδους κι επιτίθενται με πέτρες και φωνές σε μια διμοιρία δυνάμεων καταστολής που οπισθοχωρεί πριν κάνει ντου με τη σειρά της κ.ο.κ. Κάποιος που ακολουθεί την πορεία περνά δίπλα απ' το σκηνικό και συναντά ένα γνωστό του. Τι κάνεις, που χάθηκες κλπ. Πάνω στην κουβέντα έρχεται η σειρά των μπάτσων για ντου. Ο περαστικός τα χάνει, ο άλλος τον τραβάει πίσω μέχρι που το φωτεινό βελάκι αλλάζει κατεύθυνση.
- Φιου! Ήρθε η σειρά μας, έφυγα.- Πόση ώρα το κάνεις αυτό;
- Άσε, μας έχουν αποκλείσει 3 ώρες τώρα.
- Καλή συνέχεια!
Ο περαστικός συνεχίζει να περπατά με τους άλλους προσέχοντας μη χτυπήσει στο αόρατο τείχος που έχει αποκλείσει τον φίλο του. Λίγο παρακάτω, στον εμπορικό πεζόδρομο, 3-4 πακιστανοί κάθονται σε ίσες αποστάσεις μεταξύ τους. Ο καθένας τους κρατάει στο χέρι μια χλαπάτσα σε σχήμα φρούτου, την οποία πετάει με δύναμη πάνω σε ένα χαρτόνι. Η χλαπάτσα γίνεται χαλκομανία, αλλά σιγά σιγά ξαναμαζεύεται και παίρνει το αρχικό της σχήμα. Ο πακιστανός τη σηκώνει πάλι και την ξαναπετάει στο χαρτόνι. Αυτή μαζεύεται, εκείνος τη σηκώνει και την ξαναπετάει. Και πάλι. Και πάλι. Και πάλι. Και πάλι. Και πάλι. Άλλοτε πιο δυνατά, άλλοτε πιο μαλακά. Άλλα η χλαπάτσα εκεί. Διαλύεται σχεδόν εντελώς, πριν ξαναμαζευτεί στο σχήμα του φρούτου γελώντας θαρρείς στη μάπα σου, με την αφέλειά σου να νομίζεις ότι στο επόμενο χτύπημα θα γίνει χίλια κομμάτια. Ο περαστικός έχει κολλήσει το βλέμμα του στη χλαπάτσα. Του φαίνεται παράλογο. Τριγύρω γίνεται χαμός. Οι πακιστανοί τον παίρνουν χαμπάρι. Έχουν πλέον κοινό κι έναν υποψήφιο πελάτη. Βαράνε τις χλαπάτσες τους με ακόμη περισσότερη δύναμη. Με κάθε πρόσκρουση γίνονται σχεδόν επίπεδες, αλλά πάντα ξαναμαζεύονται. Οι κινήσεις χλαπατσοριχτών και χλαπατσών εκτελούνται πλέον ταυτόχρονα σαν σε χορογραφία. Ο περαστικός έχει αφεθεί στη μαγεία του μπαλέτου. Ο χορός της χλαπάτσας τον έχει υπνωτίσει. Ξαφνικά συνέρχεται.Οι χλαπατσορίχτες συνεχίζουν στον ίδιο ρυθμό. Τους πλησιάζει βγάζει ένα μάτσο λεφτά κι αγοράζει όλες τις χλαπάτσες τους. Ξεπούλησαν.
Με χαρά επιστρέφει στον φίλο του. Δεν άλλαξε τίποτα. Οι μεν κάνουν ντου και οι δε οπισθοχωρούν μέχρι να έρθει η σειρά τους. Μοιράζει τις χλαπάτσες σε όλους. Επιτέλους. Άθραυστα, ανακυκλώσιμα πυρομαχικά. Μπορούν να τα πετάν ο ένας στον άλλον για ώρες χωρίς ν' ανοίξει ούτε μύτη, χωρίς να σπάσει ούτε τζάμι. Τον κοιτούν με απορία. Αρπάζει μια χλαπάτσα και την πετάει στη μάπα κάποιου. Διαλύεται και ανασυντίθεται πέφτοντας στο χέρι του σαν ώριμο φρούτο. Εκείνος την πετάει σε κάποιον άλλον και όλοι κάνουν το ίδιο στους απέναντι που απαντούν άμεσα, μόλις τα πυρομαχικά ξαναπάρουν το σχήμα τους. Η χορογραφία είχε πάρει και πάλι μπρος, με τον ίδιο ρυθμό. Η διάθεση όλων όμως είχε ανανεωθεί.
Λουκάς Τσουκνίδας
*Η επανάληψη
του Έζρα Χάινζ
(Απ' τη συλλογή Εδώδιμα-Αποικιακά, Ποίηση για progressive τύπους, Μια έκδοση της Λέσχης Φίλων Εικοστού Αιώνα)
I.
Η επανάληψη
Η επανάληψη
Η επανάληψη
Η επανάληψη
Η επανάληψη
Η επανάληψη
Η επανάληψη
Στην ποίηση κάνει εφέ.
II.
Η επανάληψη
Η επανάληψη
Η επανάληψη
Η επανάληψη
Στην ποίηση κάνει εφέ
Η επανάληψη
Η επανάληψη
Η επανάληψη.
(photo via exiledonline.com)
