Τι παίζει στο Atlantic, στο Wired, στο Reason και στο Foreign Policy και άλλα ενδιαφέροντα από τα περιοδικά του κόσμου, έντυπα και online.
* * *
Στο Atlantic του Μαΐου, ο David Freed αφηγείται τη συγκλονιστική περιπέτεια του Dr. Steven J. Hatfill, του πρώτου ανθρώπου που κατηγορήθηκε ως υπαίτιος της υπόθεσης των επιστολών που περιείχαν βακτήρια άνθρακα και ταλαιπωρήθηκε βάναυσα από τις αρχές και τον Τύπο για 6 ολόκληρα χρόνια, μέχρι το FBI να στρέψει την προσοχή στον άνθρωπο που δε θα μάθουμε ποτέ αν ήταν ο πραγματικός ένοχος, τον αυτόχειρα Bruce Edward Ivins.
Ακόμη: Ο Howard French γυρίζει την Αφρική με σιδηρόδρομο, διερευνώντας την ανερχόμενη παρουσία της Κίνας στη βιομηχανία υποδομών και αναπτυξιακών έργων κι ο Marc Ambinder μιλά για την αμερικάνικη περιπέτεια με την παχυσαρκία, τη δική του μάχη με το πάχος και το εγχείρημα της Michelle Obama να απαλλάξει τις επόμενες γενιές απ' αυτό το εκφυλιστικό φαινόμενο. Πολύ ενδιαφέρον είναι και το σύντομο άρθρο του Steve Nadis για τα υπόγεια γραφεία εταιρειών του Κάνσας Σίτυ που εξοικονομούν ενέργεια και δεν επιβαρύνουν το περιβάλλον.
Ο Aaron David Miller, για χρόνια σύμβουλος των αμερικανικών κυβερνήσεων σε θέματα Μέσης Ανατολής, αναγνωρίζει τις δικές του λάθος εκτιμήσεις και παίρνει θέση κόντρα στην εμμονή των ΗΠΑ να επιτύχουν την ειρηνική συμβίωση των κρατών της περιοχής (υπό της δική της επιρροή φυσικά). Πολύ ενδιαφέρουσα σκοπιά από κάποιον που πίστεψε επίσης σ' αυτόν τον στόχο ως κάτι εφικτό και συμφέρον. Πακέτο μ' αυτό το άρθρο παν και οι σύντομες απαντήσεις που απέσπασε το περιοδικό από εξέχοντα πρόσωπα, σχετικά με το θέμα, για το που ακριβώς οφείλεται η διαρκής αποτυχία των ειρηνευτικών διαδικασιών.
Ένας άλλος αρνητής, ο Evgeny Morozov, ανακεφαλαιώνει σε σύντομες παραγράφους όλους τους λόγους για τους οποίους διαφωνεί με τους ουτοπιστές που βλέπουν στο ίντερνετ ένα λίκνο παγκόσμιας ειρήνης και αντίστασης σε κάθε μορφής εξουσιαστική βία ή καταπίεση. Είναι μια οπτική που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο, αφού στην ουσία της είναι η λογική του δίκοπου μαχαιριού η οποία επιβεβαιώνεται πλέον σε πάρα πολλές περιπτώσεις, τώρα που και ο "εχθρός" έμαθε να χρησιμοποιεί αυτό το "μαχαίρι". Ακόμη: Ένα φωτογραφικό αφιέρωμα του ντοκιμαντερίστα Tomas Van Houtryve στην μαοϊκή Κίνα που επιμένει να συντηρείται στην καρδιά της αχανούς χώρας.
Ο Brian Doherty κάνει μια ανασκόπηση της περιόδου από τότε που η μαριχουάνα επιτράπηκε για ιατρική χρήση στην Πολιτεία της Καλιφόρνια. Περιγράφει τις πολιτικές μάχες και τις συγκρούσεις μεταξύ επιχειρηματιών, ακτιβιστών και πολιτικών για τη μορφή του νέου καθεστώτος. Ένα καθεστώς που γρήγορα εξελίχθηκε σε ένα είδος μονοπωλίου της νόμιμης κάνναβης και μια σειρά "παραθυράκια" το έκαναν να ομοιάζει εξαιρετικά με το άλλο, της παράνομης. Ενδιαφέρον παράδειγμα για όποιο κράτος αποφασίσει να επιχειρήσει κάτι αντίστοιχο.
Σε μια εξαιρετική ματιά στη επετειακή έκδοση (10 χρόνια πέρασαν) του No Logo της Naomi Klein, με μια νέα εισαγωγή της δημοσιογράφου, ο Andrew Potter σημειώνει και σχολιάζει τις διαπιστώσεις της. Όπως όλοι πια έχουμε αντιληφθεί, οτιδήποτε είχε θεωρηθεί επαναστατικό, αντάρτικο (guerilla) ή εναλλακτικό (πείτε το όπως θέλετε) την εποχή που το βιβλίο της έγινε βίβλος του "κινήματος κατά του καταναλωτισμού και της κυριαρχίας της αγοράς" έχει ενσωματωθεί στις τακτικές κάθε πολυεθνικής και κάθε διαφημιστικής εταιρείας που σέβεται τον εαυτό της. Έχει ακυρωθεί δηλαδή πλήρως. Σημειωτέον: Η Klein καταδεικνύει τον υπέρμετρο επικοινωνισμό που έφερε τον Obama στην αιχμή των "πολιτικών της ελπίδας" χωρίς στέρεους λόγους για κάτι τέτοιο.
Ο Steven Levy επιστρέφει στο παλιό του πόνημα με τον τίτλο (Hackers, 1984) και ασχολείται εκ νέου με τα πρόσωπα που είχαν απασχολήσει τότε την έρευνά του (Bill Gates, Steve Wozniak, Richard Stallman κλπ) καθώς και με τη νέα γενιά που αντιπροσωπεύουν πρόσωπα όπως ο Mark Zuckerberg. Θυμάται τις αρχές των Hackers όπως τις είχε μάθει από 'κείνους κι εξετάζει κατά πόσο τηρούνται πια ή έχουν ενσωματωθεί στο mainstream μαζί με το πιο εκμεταλλεύσιμο κομμάτι της κουλτούρας. Μιλά για πολλούς από λίγο, αλλά είναι πραγματικά ενδιαφέρον.
Το πιο χτυπητό θέμα του τεύχους πρέπει να είναι το αφιέρωμα στο Lost (παίζει να είμαι ο τελευταίος που δεν έχει δει ούτε δευτερόλεπτο) μιας και οι δημιουργοί του ετοιμάζονται να το κλείσουν και λογικά θ' αναρωτιούνται με ποιο τρόπο θα απαντήσουν όλα τα ερωτήματα που έχουν προκαλέσει (και τ' ακούω σε σχετικές συζητήσεις όπου δε μπορώ να συνεισφέρω ούτε λέξη). Αλλά η βαρβάτη έρευνα είναι εκείνη του Vince Beiser, γύρω απ' το πως έχει εξελιχθεί η τεχνογνωσία και η οργάνωση της αντιμετώπισης κρίσεων, όπως το Τσουνάμι του 2004 ή ο τυφώνας Κατρίνα. Η περίπτωση που εξετάζει είναι η πρόσφατη της Αϊτής σε ένα πολύ πλούσιο σε πρωτοχεράτη πληροφορία και άποψη από ανθρώπους που εμφανίζονται σε τέτοιες καταστάσεις για να κάνουν τη σχετική βρωμοδουλειά. Ως παλιός ηλεκτρονικός δε θα μπορούσα να μη χύσω ένα δάκρυ με το κείμενο του Jon Mooalem για τους χαμένους χομπίστες του Radioshack, αυτούς που λέγαμε ραδιοερασιτέχνες, οι οποίοι δε μπορούν να βρουν την πληθώρα των υλικών που έβρισκαν κάποτε πολύ εύκολα, λόγω της εμπορικής στροφής του αγαπημένου τους πολυκαταστήματος. Σνιφ!
Καλή βόλτα!
