Του συνεργάτη μας στη Θεσσαλονίκη Αγαπητού Ηγέτη Κιμ Γιονγκ-ιλ, σινεφίλ και δικτάτορα.Πω, πω τι μούφα ιρλανδική ήταν αυτή. Ούτε οι λόγοι μου δεν έχουν τόσα κλισέ μαζί. Οικογενειακή βία, μετανάστες, νεκρός άστεγος, η πόρνη με τη χρυσή καρδιά και υπερβολική δόση μπομπ ντίλαν. Χωρίς την αργή κίνηση η ταινία θα ήταν 50 λεπτά. Αν πετούσε και κάτι στο μοντάζ θα ήταν 30'. Αν δεν ήταν ένα τεράστιο βίντεο-κλιπ θα ήταν 15'. Δυο παιδιά φεύγουν απ' το σπίτι, πετάν όλα τα λεφτά τους σε μαλακίες και δεν έχουν για να φάνε, γλιτώνουν από κάτι κακούς παιδεραστές, φιλιούνται κι επιστρέφουν. Μου φαίνεται θ' απαγάγω το σκηνοθέτη να μου κάνει ταινίες προπαγάνδας. Στο γκριν πάρτι ήτανε καλά. Η ντιτζέι με τα μαύρα τά 'σπασε, αλλά τέλειωσαν οι μπίρες. Σ' ένα μέρος που ο σπόνσορας είναι μπίρα. Εγώ θα τους κρεμούσα απ' τα ποδάρια μπροστά στο ολύμπιον για παραδειγματισμό. Είδα μια αφίσα για τον εθελοντισμό και τον πολιτισμό. Τι εννοεί... Στην πατρίδα μόνο με εθελοντές δουλεύουμε. Τσου-τσέι το λένε κι είναι απλό. Καλούτσικο το δανέζικο γουέστερν. Αυτός ο λεόνε έχει καταστρέψει πολύ κόσμο. Εγώ πάλι είμαι φαν του τζον φορντ και του τζον γουέιν. Η αλήθεια είναι ότι το τέλος ήταν κάπως εύκολο και υπήρχαν μερικές ασάφειες αλλά χαλάλι γιατί οι άνθρωποι μονομαχούν με μπίρες και σφηνάκια. Άκου να τελειώσουν οι μπίρες. Πολύ κακό τσου-τσέι...
