Για τα συνθήματα στους τοίχους

Tuesday, August 31, 2010

| |
Για κάποιο λόγο που προφανώς έχει να κάνει με την ευκολία, οι άνθρωποι αντιδρούν πολύ θετικά όταν βλέπουν κάποιο σύνθημα στον τοίχο. Ειδικά όταν αυτό το σύνθημα τους “τη λέει” έξυπνα και δηκτικά, νιώθουν υποχρεωμένοι να το διαδόσουν και να τονίσουν πόσο εύστοχο το βρήκαν και πόσο δίκιο έχει -βρε αδερφέ- ο άγνωστος γραφιάς που μας “τη λέει”.

Φυσικά, δεν πρόκειται ποτέ ν' αλλάξουν κάτι με βάση τις νουθεσίες ενός ανώνυμου ηθικολόγου, αλλά συμμετέχουν τουλάχιστον σ' αυτόν τον υπέροχο διάλογο μεταξύ των μελών της δημόσιας σφαίρας, όπου όταν ακούς μια “αλήθεια” συμφωνείς κουνώντας το κεφάλι και σφίγγοντας τα χείλη... Κι ύστερα, κάνεις το δικό σου.

Φαίνεται ότι στους, σημερινούς τουλάχιστον, ανθρώπους τους αρέσει πολύ να τους “τη λένε” με έξυπνο τρόπο, το απολαμβάνουν, θεωρούν ότι αναγνωρίζοντας την αδυναμία τους να δώσουν μια αποστομωτική απάντηση, αναγνωρίζοντας την ήττα τους -βρε αδερφέ- και δίνοντας το χέρι στο νικητή, κερδίζουν όλοι και πάνω απ' όλα το παιχνίδι που τ' όνομά του είναι Διάλογος. Όπως όμως σε όλα τα παιχνίδια, έτσι και σ' αυτό ο ευφημισμός “κέρδισε το παιχνίδι” δε σημαίνει τίποτε άλλο παρά ότι δεν κέρδισε κανείς. Σε κάθε άλλη περίπτωση υπάρχει ένας νικητής κι ένας ηττημένος που ίδρωσε για να νικήσει αυτός κι όχι το παιχνίδι, συχνά όσο ίδρωσε κι ο νικητής που ποτέ δε θα παραδεχόταν ότι η νίκη έχει άλλον κάτοχο πέρα απ' αυτόν.




Στην περίπτωση πάλι του τοίχου δεν υπάρχει παιχνίδι γιατί αντίπαλός σου είναι ένας... τοίχος. Στέκεσαι και τον κοιτάζεις κι είναι άμοιρος ευθυνών για την αυτοεκπληρούμενη παπαριά που μοστράρει σαν απόσπασμα των Γραφών μπροστά σου, κουνώντας σου το γνωστό αόρατο δάχτυλο που δε σταματάς να νιώθεις την αύρα του στη μύτη σου απ' την πρώτη μέρα που γεννιέσαι. Είναι ένας τοίχος που κουβαλάει επάνω του όλων των ειδών τις μισές αλήθειες, τις κλισέ σοφιστίες, τα συμπλέγματα ανωτερότητας και τις τεμπέλικες νουθεσίες που έχεις ακούσει ξανά και ξανά από χίλια διαφορετικά στόματα, είτε τις ίδιες είτε παραλλαγές τους.

Όπως και να 'χει είναι κάτι που μπορείς να κάνεις κι εσύ, οποιαδήποτε στιγμή θελήσεις, να παίξεις με τις λέξεις, να σκαρώσεις κάτι περισπούδαστο κι ύστερα να το πετάξεις και να το αφήσεις να στέκεται στον αέρα με τη υποβοήθηση, όχι μιας σκέψης, αλλά ενός τοίχου.

Περίμενε, άσε κάτω το σπρέι και το μαρκαδόρο. Δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται. Μπορεί να έχεις μέσα σου τη δύναμη, αλλά η δύναμη δε σου παρέχει τα μέσα. Μπερδεύτηκες; Όλα θα γίνουν με τη σειρά τους. Πριν, όμως, μάθεις όσα θα σου διδάξω, πρέπει πρώτα να σου διδάξω πώς θα τα μάθεις...