Φαίνεται ότι, όπως γίνεται συνήθως, το πρόβλημα αυτό προέκυψε στις ΗΠΑ πολύ πιο πριν από εδώ. Σε ένα άρθρο της στο Miller-McCune η Beryl Lieff Benderly περιγράφει το πως η ακαδημαϊκή καριέρα έγινε από βιώσιμη επιλογή, σωστή ταλαιπωρία και ομηρία σε λίστες αναμονής, αφού ένας υποψήφιος διδάκτορας κάνει πλέον δουλειές κλητήρα ένω έχει ν' ανέβει πολύ περισσότερα σκαλιά με πολύ μεγαλύτερο ανταγωνισμό για να φτάσει κάποτε στην πολυπόθητη θέση του Καθηγητή. Ένα από τ' αποτελέσματα που είναι ορατά σε όλους, στους απαισιόδοξους και τους αισιόδοξους μαζί, είναι η διστακτικότητα που παρατηρείται στους νέους να το κυνηγήσουν σοβαρά με απώτερο σκοπό να ριχτούν στην επιστημονική έρευνα σε κάθε τομέα.
"America’s schools, it turns out, consistently produce large numbers of world-class science and math students, according to studies by Harold Salzman of the Heldrich Center for Workforce Development at Rutgers University and his co-author, B. Lindsay Lowell, director of policy studies for the Institute for the Study of International Migration at Georgetown University. But the incentives that once reliably delivered many of those high scorers into scientific and technical careers have gone seriously awry.
If the nation truly wants its ablest students to become scientists, Salzman says, it must undertake reforms — but not of the schools. Instead, it must reconstruct a career structure that will once again provide young Americans the reasonable hope that spending their youth preparing to do science will provide a satisfactory career.
“It’s not an education story, it’s a labor market story,” Salzman says."
Όχι βέβαια ότι στην Ελλάδα έχουμε επενδύσει σοβαρά στην έρευνα, αλλά το να αποτρέπεται κάποιος απ' το να γίνει διδάσκων Πανεπιστημίου για λόγους βιοπορισμού, αδυναμίας να υπομείνει την αβεβαιότητα που συνοδεύει την αναμονή ή αποστροφής για τις προοπτικές που βλέπει στο μελλοντικό χώρο εργασίας του είναι σοβαρή ήττα του συγκεκριμένου συστήματος και εθελούσια εξομοίωσή του με μια δυσκίνητη παρακμάζουσα αγορά εργασίας.
The Editor
