Ο νέος Πρύτανης φλυαρεί στο Κ

Sunday, July 18, 2010

| |
Προφανώς, το Ελληνικό Πανεπιστήμιο και ο ρόλος, η λειτουργία κι η πιθανή αναδιάρθρωσή του αποτελούν μια τεράστια κουβέντα που δεν ξέρεις από πού ν' αρχίσεις και που να τελειώσεις. Τα προβλήματά του έχουν γιγαντωθεί, τα χρήματα δε φτάνουν ποτέ, η ακαδημαϊκή καριέρα είναι πλέον μια αβέβαιη και χρονοβόρα προσωπική επένδυση και οι λύσεις που δίνονται δεν αποβλέπουν σε μακροπρόθεσμες αλλαγές στη νοοτροπία διδασκόντων και διδασκομένων, αλλά σε πρακτικά μπαλώματα.

Διάβασα σήμερα στο περιοδικό Κ τη συνέντευξη του νέου Πρύτανη του Αριστοτελείου και μου έκανε έντυπωση η προσεκτική επικοινωνιακή του γλώσσα, ο αέρας του πολιτικού με τον οποίο μιλούσε για τη διοίκηση ενός Πανεπιστημίου λες και μιλούσε για τη διακυβέρνηση ενός Κράτους και η έντεχνη μετακύληση των ευθυνών στη νοοτροπία των φοιτητών, στις απαιτήσεις των παρατάξεων και γενικά σε όλους εκτός από τους θεσμικά υπεύθυνους, τους προκατόχους και τους συναδέλφους του. Πιο πολύ, όμως, με εντυπωσίασαν τα ευχολόγια περί ενός Πανεπιστημίου που μορφώνει αντί να εκπαιδεύει, αν και η εκπαίδευση χρειάζεται κι αυτή, όμως η ψυχή μπλα μπλα μπλα... που μου θύμιζαν νουθεσίες παππούδων μετά από κυριακάτικη λειτουργία, λόγια αγνά και αγαθά, άτρωτα σε κριτική απ' όλες τις μπάντες, που μας τοποθετούν εκτός του κόσμου στον οποίο ζούμε και μας προτρέπουν να το δούμε "έτσι" για να γίνει "έτσι".

Παολοκοελιές και ξερό ψωμί και μαγικός ρεαλισμός αντί για πραγματικές απόψεις. Όπως η ιδέα περί εκδηλώσεων, διαλέξεων κλπ που θα κρατούν το ΑΠΘ χώρο ζωντανό όλο το 24ωρο, κάθε μέρα υποθέτω, κι έτσι θα εκλείψουν τα φαινόμενα της εγκληματικότητας στα σκοτεινά σοκάκια της ανώτατης εκπαίδευσης. Ο λόγος, λέει, που οι φοιτητές δεν προσήλθαν κατά συρροήν στις Πρυτανικές εκλογές είναι η γενικότερη απαξίωση της πολιτικής απ' τους νέους, ενώ η δική του γενιά πίστευε ότι θ' αλλάξει τον κόσμο με τη συμμετοχή της. Τώρα τι να σχολιάσεις απ' αυτή την παπαριά; Είναι τόσο εύκολο που, αυτή τη φορά σίγουρα, θα το έβαζε κι η γιαγιά μου.





Κάποτε θυμάμαι, το πενταμελές του τμήματός μου (ακόμη μια μεγάλη άσκηση στην πολιτική αγωγή απ' το εκπαιδευτικό μας σύστημα) αιτήθηκε και πήρε συνέλευση την τελευταία ώρα με θέμα τον καλλωπισμό της αίθουσάς μας. Φυσικά, ο καθηγητής που έπρεπε να επιβλέπει τη συνέλευση προτίμησε να πάει νωρίς σπίτι του για φαΐ και ύπνο. Μείναμε, λοιπόν, μόνοι μας και όχι μόνο συνομιλήσαμε κι επιχειρηματολογήσαμε σα σωστοί μικροί μαθητευόμενοι πολίτες για τον καλλωπισμό της τάξης αλλά αναλάβαμε άμεση δράση για να δείξουμε ότι δεν είμαστε όλο λόγια. Πήραμε τους χοντρούς μαύρους ανεξίτηλους μαρκαδόρους μας και την καλλωπίσαμε κανονικά, από πάνω μέχρι κάτω. Την επόμενη μέρα κάποιος καθηγητής το σφύριξε στον Διευθυντή ο οποίος εμφανίστηκε ξαφνικά στην τάξη κι έπαθε συγκοπή με το αίσχος που είδε πάνω στους πανέμορφους τοίχους του.

Ποιος τιμωρήθηκε γι' αυτό; Εμείς φυσικά που κληθήκαμε να ξαναβάψουμε τους τοίχους κι έτσι πήραμε και τον πρώτο μας επαγγελματικό προσανατολισμό ως μπογιατζήδες. Οι βλακώδεις θεσμοί του πενταμελούς και της συνέλευσης της τάξης που, κάτω απ' την εθελοτυφλία των ενήλικων, δίνουν δήθεν αρμοδιότητες σε ανθρώπους που δεν ξέρουν τι να τις κάνουν και δε νοιάζονται γι' αυτές, ο καθηγητής που δεν ανέλαβε ποτέ την ευθύνη να διεξαχθεί το θέατρο σωστά και ο Διευθυντής ο οποίος συναίνεσε να χαθεί μια ώρα μάθημα για έναν τόσο ανούσιο, γελοίο και ανέφικτο λόγο, όπως ο καλλωπισμός (τι σκατά σημαίνει αυτό;) μιας αίθουσας, δεν ένιωσαν το παραμικρό ταρακούνημα.

Ας είναι. Σημασία είχε η καθολική συμμετοχή (φάτε τη σκόνη μας Πρυτανικές εκλογές) αφού, έστω και για λίγες ώρες, δίπλα στους αδιαφιλονίκητους βασιλιάδες Iron Maiden, ο τοίχος έγραψε και Βασίλης Καρράς.