Στο Believer του Ιουνίου, ο Robert Hass παρουσιάζει δύο κινέζους ποιητές αυτής της γενιάς, τον Yu Jian και τον Xi Chuan. Φαίνεται μάλιστα ότι ένα πρόβλημα παραμένει άλυτο και γι' αυτούς, όπως για όλους τους απανταχού δημιουργούς. Το κοινό περιμένει απ' αυτούς πολλά, όχι μόνο να γράψουν καλή ποίηση (ότι κι αν σημαίνει αυτό) αλλά ν' ανταποκριθούν και στην ιστορική συγκυρία...
"Talking to them in Beijing, and listening to them and to other Chinese poets talk to each other, I sensed that they were only mildly curious to hear that they were beginning to receive some attention from the academy and in the literary magazines in the US and Europe. They were very much aware that the interest in the “Misty Poets” had been political as much as, or more than, aesthetic. There seemed to be a sense that they were judged for the political content of their work inside as well as outside China. They didn’t speak about this in terms of censorship so much as in terms of the high expectations that the historical reverence for poetry placed on their work. Meanwhile, they were trying to figure out how to slip the noose of both kinds of expectation and make an aesthetically fresh poetry in a very quickly changing cultural landscape."
Κάποτε στην πολυκατοικία μου, κάποιος αποφάσισε να βάλει τα ονοματεπώνυμα των κατοίκων επάνω στα ταχυδρομικά κουτιά. Μετά τη φιλότιμη ομολογουμένως προσπάθειά του, σ' ένα απ' αυτά αναγραφόταν πλέον η λέξη "κινέζοι". Υποθέτω ότι αυτό είναι αρκετό για να βάλει το σωστό φάκελο στο σωστό κουτί ο ταχυδρόμος, αλλά όταν λέμε "κινέζοι", "ποιητές" και "η γενιά" καλό είναι να θυμόμαστε πως, όσο κι αν μοιάζουν ίδιοι, έχουν ονοματεπώνυμο και, ίσως, και διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις, οπτικές κι επιθυμίες. Και καμία, μα καμία, υποχρέωση ν' αναταποκριθούν στις προσδοκίες μας.
The Editor
