Τι παίζει στο Intelligent Life, στο TANK, στο NY Times Magazine και στο Sign and Sight και άλλα ενδιαφέροντα από τα περιοδικά του κόσμου, έντυπα και online.
* * *
Στο περιοδικό που βγάζει ο Economist, στο τεύχος του καλοκαιριού (όλα τα άρθρα θα είναι διαθέσιμα online όταν βγει το επόμενο), δεσπόζει το άρθρο του αρχισυντάκτη Tim de Lisle γύρω απ' τα σπορ, την κουλτούρα της θέασής τους και το πώς αυτή εξελίχθηκε σε κυρίαρχη απ' τις πρώτες εκφάνσεις της εμπορευματοποίησής της μέχρι σήμερα. Αρκετά ενδιαφέρον μιας και είμαστε έτοιμοι να βυθιστούμε σε ένα μήνα Μουντιάλ κι ενώ, εν μέσω οικονομικής κρίσης, οι δυο μεγαλύτερες πόλεις της Ελλάδος είδαν τις τελευταίες μέρες τους οπαδούς μιας ποδοσφαιρικής ομάδας, του Ηρακλή, να διαδηλώνουν ενάντια σε αποφάσεις που θεωρούν άδικες σε βάρος της.
Ενδιαφέρον είναι και το άρθρο της Fiona Neill (με την υπέροχη εικονογράφηση του Vince McIndoe) που ασχολείται με τις τελευταίες παρατηρήσεις των Δανών επιστημόνων οι οποίοι διερευνούν την υποχώρηση των ορίων της βιολογικής εφηβείας και το συνδυασμό με την καθυστέρηση της συναισθηματικής ωρίμανσης των νέων. Απ' ότι φαίνεται, στο Δυτικό κόσμο τουλάχιστον, το στήθος των κοριτσιών αναπτύσσεται πλέον πιο νωρίς και η φωνή των αγοριών γίνεται πιο βαριά, με σοβαρές επιπτώσεις στη σύνθεση των παιδικών χωρωδιών. Εντάξει, ίσως δημιουργούνται και πιο σοβαρά προβλήματα, όμως αυτά δεν έχουν ακόμη σκιαγραφηθεί επαρκώς και οι κινδυνολογίες γύρω απ' τη σεξουαλική δραστηριότητα των τέκνων μας δε βοηθούν τη συζήτηση.
Το φωτογραφικό θέμα του τεύχους είναι μια συλλογή εκπληκτικών πορτραίτων σκύλων του Tim Flach, ο οποίος αποτυπώνει με τρομερή καθαρότητα τα μάτια, το τρίχωμα και το δέρμα τους, μαζί με κάποιες περίεργες παρεμβάσεις των ανθρώπων στην εμφάνιση των κατοικίδιών τους. Μπορείτε να δείτε τη συλλογή και στο προσωπικό του site...
Σ' ένα άρθρο που είναι διαθέσιμο σε pdf μορφή, ο Peter Lyle εξετάζει τη σκιά που άφησε ο Andy Warhol στην ποπ-κουλτούρα και στην τέχνη του σήμερα, το πώς η επίμονη προσπάθειά του να περνά ως απλός παρατηρητής, ούτε μέντορας ούτε ηγέτης, έκανε την επιρροή του στον τρόπο που διαβάζουμε τις εικόνες ακόμη πιο δυνατή και διαχρονική.
Ένας τύπος που λέγεται Ξέρξης, ο Xerxes (είναι ακόμη πιο κουλ με λατινικούς χαρακτήρες) Cook γράφει για την ιρανή καλλιτέχνιδα (πολλές ξεφυτρώνουν τελευταία) Shirin Aliabadi η οποία επιχείρησε να φωτογραφήσει τα κορίτσια της πλουσιότερης και αστικότερης Βόρειας Τεχεράνης, που τα Σαββατόβραδα βγαίνουν ντυμένες γκλαμουράτα, βαμμένες ξανθές και φεροντας τσιρότο στη μύτη ως ένδειξη ότι έχουν κάνει ή πρόκειται να κάνουν πλαστική. Τα περσικά κορίτσα είναι σίγουρα μερικά απ' τα πιο όμορφα στον κόσμο και οι μύτες τους δεν είναι σε καμία περίπτωση γαλλικές. Ως λάτρης της ποικιλομορφίας στις μύτες, όμως, λυπάμαι γι' αυτή την εμμονική και επιφανειακή υιοθέτηση της, απαγορευμένης στο Ιράν, δυτικής κουλτούρας της εμφάνισης.
Στη σειρά με τις μίνι συνεντεύξεις, μιλούν, μεταξύ άλλων, ο Joe Sacco, ο Atom Egoyan και ο τεράστιος Hugh Heffner... "XC: When did you first start having multiple girlfriends living with you at the mansion? HH: I think it began after my marriage ended in 1998, which left me a little beat up and bruised emotionally. And I think it was something that made the transition a little easier, to have more than one girlfriend. It became the kind of way of things, and the girls were attracted to that and it has worked very well for me."
"The freegans’ mansion is populated by a small number of residents who live there year-round. They ride out the winters in a single room equipped with a wood-burning stove, and when necessary, they use an auger to drill through the ice that forms in the toilets. In the summer, though, the mansion’s population swells, as drifters, backpackers from as far away as Europe and traveling musicians arrive almost daily. A few harder cases pass through, too. One visitor I met was a former drug addict who had tried to kill himself more than once; another was an anemic-looking young woman who had been living under a bridge for four months. The majority, however, seemed to be iconoclastic young people from middle-class backgrounds living some version of the freegan dream." Τα ίδια παντού και πάντα, η μεσοαστική τουριστική βόλτα από κάθε μορφή εναλλακτικής κουλτούρας και πρακτικής επιβίωσης, που την εξυψώνει σε κάτι άλλο απ' αυτό που είναι και τη νοηματοδοτεί όπως εκείνη θέλει πριν την παρατήσει για να μεταβεί στην επόμενη. Παρ' όλ' αυτά το πολύ ωραίο κείμενο του Jake Halpern για τους Freegans που βρήκαν τη χαρά τους με τα παρατημένα παλιά ακίνητα που άφησε εδώ κι εκεί η κτηματομεσιτική κρίση, δεν ρομαντικοποιεί ούτε δαιμονοποιεί, απλώς καταγράφει μία περίπτωση κατάληψης που δούλεψε.
Ενόψει του ποδοσφαιρικού μήνα που αρχίζει σήμερα, ορίστε κι ένα άρθρο του Michael Sokolove για την περίφημη ακαδημία ποδοσφαίρου του Άγιαξ και τη διαδικασία με την οποία η ολλανδική ομάδα παράγει και εκμεταλλεύεται οικονομικά τα ταλέντα της. Όλ' αυτά σε παραλληλισμό με τις αντίστοιχες διαδικασίες που λαβαίνουν χώρα στις ΗΠΑ που δεν έχουν καταφέρει να μετατρέπουν σε αποδοτικό βαθμό τους ταλαντούχους ερασιτέχνες σε πετυχημένους επαγγελματίες.
Ο Joachim Gauck, ένας πάστορας υπέρμαχος της δημοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου μέσα στην καρδιά του Ανατολικογερμανικού καθεστώτος, μιλά για τη δράση του και τη δυσκολία του να μεταδώσει όσα πιστεύει σε ανθρώπους που δεν έζησαν παρόμοιες καταστάσεις. Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει το ότι οι γονείς του ήταν ναζιστές που αναγκάστηκαν να ζήσουν στιγματισμένοι υπό κομμουνιστικό καθεστώς. Μοιραία, εκείνος βρήκε το δρόμο έξω απ' αυτές τις στμπληγάδες και προς τον πολιτικό ακτιβισμό μέσω της θεολογίας και τη θρησκείας (εδώ το αυθεντικό άρθρο στα γερμανικά απ' το περιοδικό NZZ).
Σ' ένα θέμα που απασχόλησε το λογοτεχνικό κόσμο πριν από λιγους μήνες, ο καθηγητής Philipp Theisohn εξηγεί για ποιον ακριβώς λόγο τα αποσπάσματα από έργα άλλων συγγραφέων στο μπεστ-σέλερ της Helene Hegemann Axolotl Roadkill δεν αποτελούν εφαρμοσμένη διακειμενικότητα όπως μια πληθώρα κριτικών και λογοτεχνών έσπευσαν να ισχυριστούν, αλλά καθαρή αντιγραφή. Απ' ότι λέει ο Theisohn στη συζήτηση ακούστηκε κι η φράση που λέει ότι η Hegemann "χρησιμοποιεί τη γύμνια της ως πανοπλία", κάτι που αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της αμφιλεγόμενης διανοουμενίστικης γλώσσας που οπλίζεται συχνά για να δικαιολογήσει τ' αδικαιολόγητα με βάση την ερμηνεία και όχι τα γεγονότα. Χώσε Philipp (εδώ το αυθεντικό άρθρο στα γερμανικά απ' το περιοδικό NZZ)...
Πιο σοβαρά αμφιλεγόμενο είναι το θέμα που πιάνει ο αυστριακός συγγραφέας Josef Haslinger, εκείνο της σωρείας σκανδάλων παιδεραστίας στην Καθολική Εκκλησία. Θύμα κι ο ίδιος παιδοφιλικής παρενόχλησης σε εκκλησιαστικό οικοτροφείο, προτείνει μια οπτική που διαφοροποιείται απ' τον προνογραφικό τρόπο με τον οποίο αρέσει στο κοινό και τους ταγούς του να αντιλαμβάνονται και να εξιστορούν τα γεγονότα κι εκλιπαρεί να μη μετατραπεί η διαδικασία της κάθαρσης σε κυνήγι μαγισών. Η γνώμη του Haslinger μοιάζει πραγματικά μοναχική, αφού το θέμα αυτό είναι από εκείνα που κάνουν το καθένα να εξεγείρεται υπέρ δικαίου και ηθικής, σχεδόν αντανακλαστικά. Αλλά είναι και χρήσιμη αφού προέρχεται από κάποιον με πρωτοχεράτη εμπειρία ενδοεκκλησιαστικής κακοποίησης, όχι μόνο ερωτικής φύσεως, αλλά και σωφρονιστικής ή διδακτικής (εδώ το αυθεντικό άρθρο στα γερμανικά από την Die Welt).
Καλή βόλτα!
