Τι παίζει στο The Walrus, στο New Perspectives Quarterly, στο London Review of Books και στο Sp!ked και άλλα ενδιαφέροντα από τα περιοδικά του κόσμου, έντυπα και online.
* * *
Σε ένα εκτενές κείμενό του, ο David Macfarlane ταξιδεύει στα γήπεδα χόκεϊ των ΗΠΑ, σε κλίματα θερμά όπως εκείνα της Φλόριντα ή της Αριζόνα, για να διαπιστώσει τις διαφορές και τις ομοιότητες της κουλτούρας του Καναδά με την ντόπια, μέσω του εθνικού σπορ της χώρας του. Πολύ ωραίο το οδοιπορικό, κατάλληλο για όλων των ειδών τους φιλάθλους και πολύ ενδιαφέρουσες οι παρατηρήσεις για την τελείως διαφορετική προσέγγιση σε ένα καθαρό θέαμα, όταν αυτό δε βαρύνεται απ' το ιδεολογικοπολιτισμικό φορτίο της ταύτισής του με την εθνική ταυτότητα.
Η Jamie Lee Hamilton είναι μια τρανσέξουαλ πόρνη στα 50 της, μια δυναμική φωνή για το δικαίωμα των επαγγελματιών του αγοραίου σεξ να εργάζονται χωρίς κινδύνους στον τόπο τους και η πρώτη γυναίκα με τη συγκεκριμένη ιδιαιτερότητα που δοκίμασε να εκλεγεί σε δημόσια θέση, και μάλιστα τρεις φορές, αν και χωρίς επιτυχία. Ο Michael Harris μίλησε μαζί της με αφορμή τον πρόσφατο ισχυρισμό ότι, με σκληρούς νόμους που συνιστούν αντισυνταγματικό τρόπο, το κράτος έθεσε σε κίνδυνο τη ζωή των ιερόδουλων που δολοφονήθηκαν βίαια από έναν κατά συρροή δολοφόνο πριν από κάποια χρόνια.
Ένα πρόγραμμα για υποδοχή προσφύγων απ' τη Μπούρμα ολοκληρώνεται σε λίγο καιρό στο κράτος του Καναδά. Η Karen Connelly γράφει για τον εμφύλιο που άλλαξε τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων και την προσπάθεια όσων κατάφεραν να φτάσουν στη χώρα της, να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα και ν' αρχίσουν απ' την αρχή με καλύτερους όρους. Το κείμενό της συνοδεύεται από ένα πολύ όμορφο φωτογραφικό αφιέρωμα στους πρόσφυγες Κάρεν του Καναδά, απ' τον φωτογράφο Brennan O’Connor.
Η Κίνα, το Google και ο Κομφούκιος συνθέτουν το κεντρικό θέμα του ανοιξιάτικου New Perspectives Quarterly, ενός περιοδικού που κάποτε είχε κι ελληνική έκδοση. Πιο μεγάλο ενδιαφέρον έχει το άρθρο του Καθηγητή Daniel Bell που, ως ειδικός επί του θέματος, εξετάζει την άνοδο του Κομφουκιανισμού στη μετακομμουνιστική Κίνα και το ρόλο που μπορεί να παίξει ως κυρίαρχη φιλοσοφική τάση (με φιλελεύθερες αποχρώσεις) στη διαμόρφωση μιας κινεζικού τύπου δημοκρατίας, αντί μίας απομίμησης του δυτικού μοντέλου. Ο ρόλος τώρα της Google σε όλο αυτό είναι προφανώς σημαντικός, αφού αποτελεί σημείο αναφοράς της άρνησης της Κίνας να εφαρμόσει ένα στοιχειώδες καθεστώς ελευθερίας της έκφρασης, της κριτικής και της πολιτικής τοποθέτησης, δείχνοντας ότι είναι ικανή να εγκαθιδρύσει μία οποιουδήποτε τύπου δημοκρατία. Η ψηφιακή επίθεση σε αμερικανικούς στόχους, αλλά και στα ενδότερα της Google, για ψάρεμα πληροφοριών από email και αρχεία που έγινε από κινέζικα χέρια δε βοήθησε στο χτίσιμο εμπιστοσύνης ενώ οι συνεχιζόμενες φυλακίσεις διαφωνούντων με γελοίες, παρανοϊκές αφορμές, τοποθετούν την Κίνα στον πάτο των δεικτών σεβασμού στα θεσμοθετημένα ανθρώπινα δικαιώματα. Σύμφωνα δε με ένα κάπως κινδυνολογικό άρθρο του Gordon Chang, η Κίνα θα είναι το επόμενο Dubai αφού, παρά τα όσα ισχυρίζεται Martin Jacques, αποτελεί έναν γίγαντα με πήλινα πόδια και δεν έχει πλεονέκτημα στο δρόμο για τη νέα οικονομική κυριαρχία έναντι των ΗΠΑ.
Σούπερ έξτρα μπόνους για έλληνες: Απόσπασμα απ' το λόγο του Γιώργου Παπανδρέου στο Ίδρυμα Μπρούκινγκ στην Ουάσινγκτον κατά των κερδοσκόπων που υπονομεύουν τις απανταχού δημοκρατίες.
Σούπερ έξτρα μπόνους για έλληνες: Απόσπασμα απ' το λόγο του Γιώργου Παπανδρέου στο Ίδρυμα Μπρούκινγκ στην Ουάσινγκτον κατά των κερδοσκόπων που υπονομεύουν τις απανταχού δημοκρατίες.
Η επόμενη μέρα των βρετανικών εκλογών διά χειρός David Runciman, ο οποίος αναλύει τις πιθανότητες που έχει η συμμαχία να κρατηθεί ισχυρή σε μια νέα επερχόμενη οικονομική κρίση, τις αλλαγές που απαιτούνται στο βρετανικό σύστημα εκπροσώπησης, τις προοπτικές της αναγέννησης των Εργατικών, αλλά και της ανόδου των Εθνικιστών και θέτει ένα μάτσο ερωτήματα προς μελλοντική απάντηση. Σαφής και κατανοητός, ακόμη και για μη γνώστες των λεπτών ισορροπίων του βρετανικού πολιτικού χάρτη.
Σε ένα εξαιρετικά λεπτομερές και καλογραμμένο άρθρο, ο Adam Shatz κάνει μια ανασκόπηση της πολιτικής κατάστασης της Αιγύπτου στα 29 χρόνια της δικτατορίας του Μουμπάρακ, περιγράφει τις σημερινές συνθήκες όπου η κοσμική πολιτική εξουσία συνεργάζεται με τους ισλαμιστές για τη συντήρηση ενός ανελεύθερου καθεστώτος, καταδεικνύει τον αιγύπτιο Obama ως πρόσωπο που μπορεί να ηγηθεί μιας αλλαγής και επισημαίνει τον τρόπο με τον οποίο ο πραγματικός Obama έχει σαμποτάρει κάθε ελπίδα της χώρας για ουσιαστική πολιτική μεταρρύθμιση.
Είναι συγκλονιστικό και σοκαριστικό το πώς οι ενήλικοι ερμηνεύουν και κρίνουν την παιδική συμπεριφορά σύμφωνα με όσα συμβαίνουν στο δικό τους κόσμο και το πώς ο υπερπροστατευτισμός που διέπει τις δυτικές κοινωνίες μετατρέπεται σε κυνήγι μαγισσών στο άψεσβήσε και χωρίς ίχνος συστολής ή αμφιβολίας. Ο Frank Furedi ασχολείται με τη βρετανική δίκη-παρωδία ενός 10χρονου κι ενός 11χρονου για το βιασμό μιας 8χρονης, όπου, εφόσον δεν υπήρχαν επαρκή στοιχεία κι η μικρή ανακάλεσε όσα ισχυρίστηκε στη μητέρα της, τα δύο παιδιά καταδικάστηκαν τελικά για "απόπειρα βιασμού" και διατάχθηκαν να εγγραφούν στη λίστα των "ενόχων για εγκλήματα σεξουαλικής φύσεως". Δύο παιδιά καταδικάζονται, προφανώς με σκοπό τον παραδειγματισμό, για προθέσεις που μόνο κάποιος με ενεργή σεξουαλική ζωή θα μπορούσε να διαθέτει και να προσπαθεί να τις επιβάλλει σε κάποιον άλλο. Εξοργιστικό με την πρώτη ματιά, είναι ένα θέμα που ζητά πολλές εξηγήσεις όσον αφορά τον σημερινό παιδαγωγικό ρόλο των γονέων και των δασκάλων που βάλλονται από παντού με συμβουλές και οδηγίες και την αντικατάστασή τους, εν τέλει, από δικαστήρια, πολιτικούς, αστυνομικούς και δικηγόρους.
Στο καπάκι ορίστε κι ένα κείμενο της Lenore Skenazy, της γυναίκας που σόκαρε τους σύγχρονους νεοϋορκέζους γονείς, με την πρόταση που απηύθυνε από μέσο της πόλης, ν' αφήσουν όλοι μία ορισμένη μέρα τα παιδιά τους να παίξουν ελεύθερα στο πάρκο με τ' άλλα παιδιά, χωρίς επίβλεψη και υστερίες. Εδώ εξηγεί ακριβώς γιατί το είπε και τι εννοούσε πριν την αντιμετωπίσουν ως κάποιου είδους μάγισσα.
Η χρήση της λέξης "Επιστήμη" ώς μια αρχή την οποία κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει ή η οποία μπορεί να καθορίζει πολιτικές αποφάσεις από μόνη της είναι κάτι που έχουμε λουστεί σε ρυθμό χαλαζιού στο θέμα της Κλιματικής Αλλαγής και της επίδρασης των ανθρώπου στο περιβάλλον. Ο Tim Black μιλά με τον Mick Hulme, Καθηγητή στο παραπάνω αντικείμενο και συγγραφέα του Why We Disagree About Climate Change, γύρω απ' το ποια είναι η πραγματική θέση της επιστημονικής συζήτησης και των επιστημονικών συμπερασμάτων στον ευρύτερο διάλογο περί περιβάλλοντος και σχετικών πολιτικών μεταρρυθμίσεων. Γιατί, όπως κανείς άλλος, έτσι κι η επιστήμη δε μπορεί να αναλαμβάνει το ρόλο του μέντιουμ ή του αντιρρησία που προσπαθούν να της αποδώσουν σε κάθε ευκαιρία και οι δύο πλευρές.
Κι ένα εκπληκτικό άρθρο του Brendan O'Neill γύρω από ακόμη μία βλακώδη συλλογική αντίδραση στη μουσουλμανική λογοκριτική μηχανή που όσο παρωδεί τον Προφήτη και τους ευέξαπτους οπαδούς του, άλλο τόσο παρωδεί την έννοια της ελευθερίας του λόγου: "This points to a powerful irony in the shit-on-Muhammad lobby: it is far more reliant on irate Muslims than it realises. Indeed, these two camps – the Muhammad-knockers and the Muslim offence-takers – are locked in a deadly embrace. Islamic extremists need Western depictions of Muhammad as evidence that there is a new crusade against Islam, while the Muhammad-knockers need the flag-burning, street-stomping antics of the extremists as evidence that their defence of the Enlightenment is a risky, important business. And as this mutually masturbatory performance of a new culture clash continues, the true threat to freedom and Enlightenment goes unanalysed and unexplained."
Καλή βόλτα!
