Κάπου μέσα στη δεκαετία του '80 βρέθηκα ως μικρός τουρίστας στην πρωτεύουσα της Ταϊλάνδης. Μία απ' τις εικόνες που θυμάμαι ότι συζητήθηκε πολύ απ' τους ενήλικους της παρέας ήταν εκείνη των χαμογελαστών τρωγλοδυτών που ζουσαν στις όχθες του ποταμού που διασχίζει την πόλη και μας χαιρετούσαν σε κάθε ευκαιρία. Μέσα στις παράκτιες τρώγλες τους δέσποζαν τηλεοράσεις και τεράστια κάδρα του Βασιλιά Bhumibol. Για κάποιο λόγο που δεν μπορούσαμε ν' αντιληφθούμε έμοιαζαν, σε μας τους τουρίστες, ευτυχείς.
Από τότε μέχρι σήμερα κανείς μας δεν ξανασχολήθηκε με την Ταϊλάνδη, ούτε προσπαθήσαμε να λύσουμε εκείνον το γρίφο που δήθεν μας απασχόλησε σοβαρά έως και λίγες μέρες μετά την επιστροφή μας. Για χρόνια δε, μεταφέραμε σε όσους μας ρωτούσαν για το ταξίδι εκείνη την εικόνα, ίσως γιατί ακουγόταν εντυπωσιακή κι είχε και αποχρώσεις κοινωνικοπολιτικού σχολίου που είναι πάντα χρήσιμες. Τα τελευταία χρόνια η πρωτεύουσα της Ταϊλάνδης φλέγεται από διαδοχικές απόπειρες ανατροπής των εκάστοτε καθεστώτων με πιο σημαντικό διάλειμμα τη πρωθυπουργική θητεία ενός μεγιστάνα των τηλεπικοινωνιών. Όλα αυτά, υπό το βλέμμα του 82χρονου Βασιλιά Bhumibol που, ως τζαζ μουσικός, παίζει και να συνέθεσε κάποιο καινούργιο κομμάτι εμπνευσμένο απ' τα γεγονότα στην αυλή του. Τέλος πάντων, αυτό που θελω να πω είναι ότι κοκκινοπουκαμισάδες δεν αστειεύονται και γι' αυτό μάζεψαν 1000 λίτρα αίμα και τα έχυσαν στο πρωθυπουργικό κτίριο. Εγώ πάντως ακόμη δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς γίνεται στη χώρα που οι πιο χαΐστες έλληνες επισκέπτονται για... "φτηνά αθλητικά παπούτσια", αντί της γειτονικής μπασκλάς Βουλγαρίας. Αυτό εδώ το άρθρο του CBC ρίχνει λίγο φως στο μακρύ χρονικό της προσπάθειας των ταϊλανδών να παίξουν δημοκρατία χωρίς να πλακωθούν μεταξύ τους.Λουκάς Τσουκνίδας
(photo via www.commercialappeal.com)
