Χτες το βράδυ, επηρεασμένος μάλλον από κάτι φασόλια που μου έπεσαν βαριά, είδα έναν τρομαχτικό εφιάλτη. Ήταν ο Γιωργάκης που, ντυμένος με την αθλητική του περιβολή, έκανε τζόγγινγκ στην εξοχή...
Όμως δεν ήταν τα γνώριμα σοκάκια της βορειοπροαστιακής Αθήνας. Ήταν ένα μέρος βγαλμένο από γουέστερν ή, καλύτερα, απ' το Μαντ Μαξ. Άμμος, πέτρες και καυτός ήλιος. Κι ο Γιωργάκης δεν έτρεχε για να φτιάξει σιλουέτα. Ούτε για τις ειδήσεις του Σταρ. Έτρεχε να γλιτώσει από ένα μάτσο μοϊκάνια, πανκιά, σφίχτες και σαδομαζό φρικιά που τον κυνηγούσαν με νταβατζωμένα Καγιέν και αρχηγό τον Μελ Γκίμπσον. Έτρεχε, έτρεχε, έτρεχε και ο ιδρώτας πήγαινε ποτάμι, ο δικός του κι ο δικός μου μαζί.Ώσπου, η τρελή πορεία του σταμάτησε σε έναν γκρεμό. Κοίταξε κάτω και του 'ρθε ζάλη. Κοίταξε πίσω, άκουσε τα ουρλιαχτά των αφιονισμένων κυνηγών του και του 'ρθε σκοτοδίνη.
“Ωχ, την πούτσισα”, σκέφτηκε φωναχτά.
Τότε, οι ουρανοί άνοιξαν κι ενώ οι βάρβαροι πλησίαζαν όλο και πιο πολύ, μια βροντερή φωνή ακούστηκε από ψηλά.
“ΌΧΙ ΤΕΚΝΟ ΜΟΥ. ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΟΥΤΣΙΣΕΣ ΑΚΟΜΑ.”
“Θεέ μου εσύ;”, ψέλλισε ο ορθολογιστής ηγέτης και, για πρώτη φορά στη ζωή του, λύγισε και γονάτισε ζητώντας τη βοήθεια του Ύψιστου.
“Πες μου τι πρέπει να κάνω. Πες μου κι εγώ δε θα ξανασχοληθώ με το διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας.”
“ΘΑ ΠΑΡΕΙΣ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΘΑ ΠΗΔΗΞΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΦΟΒΟ. ΣΤΟ ΤΕΡΜΑ ΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ Η ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΔΝΤ ΘΑ ΑΝΟΙΞΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΣΕΙΣ ΣΤΑ ΜΑΛΑΚΑ...”
Έτσι, υπό το απορημένο βλέμμα του Μελ Γκίμπσον και των στραβοκουρεμένων πρωτοπαλήκαρών του, ο απελπισμένος Γιωργάκης κάνει ένα μπραφ και πηδά στο κενό.
Αλίμονο. Ενώ πέφτει κατακόρυφα, φανερά ευτυχής για την καλή του τύχη να τον λυπηθεί ο Θεός, ακούει το βροντερό γέλιο του ανέλπιστου ευεργέτη του.
Αλίμονο. Ενώ πέφτει κατακόρυφα, φανερά ευτυχής για την καλή του τύχη να τον λυπηθεί ο Θεός, ακούει το βροντερό γέλιο του ανέλπιστου ευεργέτη του.
“ΑΑΑΑΑΑΑΧΑ ΧΑΧΑ ΧΑΑ... ΓΚΟΥΧΟΥ... ΓΚΧ... ΤΩΡΑ ΤΗΝ ΠΟΥΤΣΙΣΕΣ!”
Λουκάς Τσουκνίδας
(photos via andersonpooper.wordpress.com & www.watoday.com.au)
