Τι παίζει στο Athens Review of Books, στο Standpoint, στο n+1 και στο Wire και άλλα ενδιαφέροντα από τα περιοδικά του κόσμου, έντυπα και online.
* * *
Στο καινούργιο τεύχος του Athens Review of Books, το έβδομο ήδη, υπάρχει μια πολυ ενδιαφέρουσα, σύντομη και περιεκτική, συνέντευξη του Καθηγητή Φιλοσοφίας Ray Monk στην Τίνα Μανδηλαρά γύρω απ' τον φιλόσοφο Ludwig Wittgenstein, του οποίου τη βιογραφία έχει γράψει κιόλας ο Monk. Συνοδεύεται κι από ένα άρθρο του Μιλτιάδη Θεοδοσίου για τρία ακόμη βιβλία που αναλύουν το έργο και τη ζωή του Wittgenstein. Απολαυστικό και ιδιαίτερο στη δομή του είναι και το άρθρο της Τζένης Μαστοράκη γύρω απ' τη ζωή του ιδιόρρυθμου αμερικανού συγγραφέα J.D. Salinger (η Μαστοράκη είχε μεταφράσει το Φύλακα στη Σίκαλη για την έκδοση του '77).
Ανάμεσα στην πλούσια αρθρογραφία βρίσκουμε μια εμπεριστατωμένη κριτική ανάλυση του Mark Mazower για το βιβλίο του αμερικανού ιστορικού Perry Anderson, The New Old World, που αναφέρεται προφανώς στην Ευρώπη και την εξέλιξη της Ένωσής της κι ένα κείμενο του Απόστολου Δοξιάδη για το βιβλίο του Νίκου Μαραντζίδη, Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας. Ο Δοξιάδης δίνει συνέχεια στη συζήτηση περί Εμφυλίου που τρέχει στο Athens Review απ' την αρχή της κυκλοφορίας του, αλλά διαπιστώνει εδώ κανείς πόσο υποβαθμισμένη είναι ακόμη αυτή η συζήτηση, έξω απ' τα αμφιθέατρα τουλάχιστον, αφού ο αρθρογράφος νιώθει ότι οφείλει να εξηγήσει πράγματα αυτονόητα για να μην παρεξηγηθεί η εκτός ιδεολογιών ανάλυσή του και η στήριξη που παρέχει στο εν λόγω έργο του φίλου του και πολιτικού επιστήμονα. Πάλι καλά που υπάρχει συζήτηση δηλαδή...
Όπως και για ένα άλλο θέμα, αυτό της περιόδου της Δικτατορίας που αποτελεί κατ' εξοχήν ζήτημα για το οποίο η επιφανειακή, ιδεοληπτικής προέλευσης και μανιχαϊστικού τύπου γνώση θεωρείται επαρκής. Στο πολύ καλό σχετικό άρθρο, ο Νίκος Καραγιαννακίδης παίρνει αφορμή απ' τη μελέτη του Σωτήρη Ριζά (Η ελληνική πολιτική μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Κοινοβουλευτισμός και δικτατορία.) και μιλά για το τι γνωρίζουμε και τι θα έπρεπε να διερευνήσουμε περαιτέρω με το μάτι πάντα του ιστορικού κι όχι του καθοδηγητή ή του πολιτικοφιλόσοφου του καφενείου.
Ανάμεσα στην πλούσια αρθρογραφία βρίσκουμε μια εμπεριστατωμένη κριτική ανάλυση του Mark Mazower για το βιβλίο του αμερικανού ιστορικού Perry Anderson, The New Old World, που αναφέρεται προφανώς στην Ευρώπη και την εξέλιξη της Ένωσής της κι ένα κείμενο του Απόστολου Δοξιάδη για το βιβλίο του Νίκου Μαραντζίδη, Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας. Ο Δοξιάδης δίνει συνέχεια στη συζήτηση περί Εμφυλίου που τρέχει στο Athens Review απ' την αρχή της κυκλοφορίας του, αλλά διαπιστώνει εδώ κανείς πόσο υποβαθμισμένη είναι ακόμη αυτή η συζήτηση, έξω απ' τα αμφιθέατρα τουλάχιστον, αφού ο αρθρογράφος νιώθει ότι οφείλει να εξηγήσει πράγματα αυτονόητα για να μην παρεξηγηθεί η εκτός ιδεολογιών ανάλυσή του και η στήριξη που παρέχει στο εν λόγω έργο του φίλου του και πολιτικού επιστήμονα. Πάλι καλά που υπάρχει συζήτηση δηλαδή...
Όπως και για ένα άλλο θέμα, αυτό της περιόδου της Δικτατορίας που αποτελεί κατ' εξοχήν ζήτημα για το οποίο η επιφανειακή, ιδεοληπτικής προέλευσης και μανιχαϊστικού τύπου γνώση θεωρείται επαρκής. Στο πολύ καλό σχετικό άρθρο, ο Νίκος Καραγιαννακίδης παίρνει αφορμή απ' τη μελέτη του Σωτήρη Ριζά (Η ελληνική πολιτική μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Κοινοβουλευτισμός και δικτατορία.) και μιλά για το τι γνωρίζουμε και τι θα έπρεπε να διερευνήσουμε περαιτέρω με το μάτι πάντα του ιστορικού κι όχι του καθοδηγητή ή του πολιτικοφιλόσοφου του καφενείου.
Φαίνεται ότι όσοι δεν ασχολούνται με την κρίση, αυτόν τον καιρό ασχολούνται με το Ισλάμ. Το καινούργιο Standpoint. έχει τρία σχετικά άρθρα. Η Julie Bindel διερευνά τα αυξημένα νούμερα των βρετανίδων που αποφασίζουν ν' ακολουθήσουν το δρόμο του Ισλάμ, αδυνατεί να καταλάβει πλήρως μια τέτοια επιλογή κι αναρωτιέται τελικά πώς μπορεί να συμβαίνει μετά από τόσους αγώνες για ίσα δικαιώματα. Η Ruth Dudley Edwards γράφει για την ισλαμική παρουσία στην Ιρλανδία, κινδυνολογεί για την πιθανή εμπλοκή τους σε εξτρεμιστικές δράσεις, αλλά τονίζει και την ευθυνόφοβη αφέλεια με την οποία αντιμετωπίζουν το θέμα οι ιθύνοντες. Αναφέρεται και σε έναν ένθερμο γαλανομάτη όψιμο ισλαμιστή, τον Liam Egan, που πριν αυτομολήσει με τη σύζυγό του, ήταν μέλος φανατικής χριστιανικής σέχτας και τώρα αποτελεί φωνή διαμαρτυρίας κατά πάντων, των ΗΠΑ, της Δύσης, του Ισραήλ, των μικτών σχολείων κλπ. Στο τρίτο άρθρο ο Peter Whittle καταδεικνύει την εσωτερική σύγκρουση του αριστερού προστατευτισμού για κάθε τι "διαφορετικό" φέρνοντας δίπλα-δίπλα τα μέτωπα των γκέι και των ισλαμιστών. Οι δεύτεροι δεν είναι έτοιμοι να δεχτούν τους πρώτους, πόσο μάλλον οι μουσουλμάνοι γκέι να δεχτούν τον εαυτό τους μέσα στο πλαίσιο της θρησκείας και των παραδόσεών τους:
But many gay Muslims live in a largely invisible world, one which can be fraught with conflicts between two aspects of their identities. A study of gay British Pakistani Muslims, published earlier this year in the British Journal of Social Psychology, found that some saw their homosexuality as a test from Allah, some believed the religious texts had been misunderstood, others blamed their British upbringing, but most of them expressed guilt, the desire to stop and the hope to marry women. Said one of the participants (who, again, were all given anonymity): "I'm gay 'cos I was brought up here (in Britain) but I reckon if I'd been brought up in Pakistan, then I would have turned out straight because this doesn't happen that much there."
Στο νέο τεύχος του εξαιρετικού, αραιής περιοδικότητας, έντυπου n+1, απ' το οποίο έχουμε αναδημοσιεύσει παλιότερα κι εμείς (Γιατί οι ρεπουμπλικάνοι δε γράφουν μυθιστορήματα - monkie #07), δεσπόζει ένα άρθρο του Benjamin Kunkel για το ανερχόμενο πρόβλημα της ανεργίας (πραγματικής και πλασματικής) στις ΗΠΑ, που ποτέ απ' το κραχ κι ύστερα δεν υπήρξε τόσο έντονο και δυσεπίλυτο (απόσπασμα εδώ...).
Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχουν δυο πολύ επίκαιρα κείμενα, σχετικά με τον πόλεμο των ναρκωτικών που έχει ξεσπάσει στο Μεξικό μεταξύ κυβέρνησης και καρτέλ. Μία ανώνυμη μαρτυρία για τον κύκλο της βίας (απόσπασμα εδώ... και ολόκληρη η ισπανική έκδοση εδώ...) κι ένα εξαιρετικό άρθρο του μεξικανού δημοσιογράφου Juan Villoro για τον τρόπο με τον οποίο η κουλτούρα των ναρκογκάνγκστερ του Μεξικού έχει εξελιχθεί σε μυθολογία και αποκλειστικό τρόπο ζωής. Ακόμη, μια ματιά στη γυναίκα που τράβηξε όλα τα βλέμματα απ' την κρίση με τα οκτάδυμά της σχεδόν ένα χρόνο πριν (απόσπασμα εδώ...) κι ένα κείμενο για τη Σαμαρκάνδη (απόσπασμα εδώ...), την πόλη με το παραμυθένιο όνομα, που όλοι εκπλήσσονται όταν μαθαίνουν ότι υπάρχει κι είναι στο Ουζμπεκιστάν!
Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχουν δυο πολύ επίκαιρα κείμενα, σχετικά με τον πόλεμο των ναρκωτικών που έχει ξεσπάσει στο Μεξικό μεταξύ κυβέρνησης και καρτέλ. Μία ανώνυμη μαρτυρία για τον κύκλο της βίας (απόσπασμα εδώ... και ολόκληρη η ισπανική έκδοση εδώ...) κι ένα εξαιρετικό άρθρο του μεξικανού δημοσιογράφου Juan Villoro για τον τρόπο με τον οποίο η κουλτούρα των ναρκογκάνγκστερ του Μεξικού έχει εξελιχθεί σε μυθολογία και αποκλειστικό τρόπο ζωής. Ακόμη, μια ματιά στη γυναίκα που τράβηξε όλα τα βλέμματα απ' την κρίση με τα οκτάδυμά της σχεδόν ένα χρόνο πριν (απόσπασμα εδώ...) κι ένα κείμενο για τη Σαμαρκάνδη (απόσπασμα εδώ...), την πόλη με το παραμυθένιο όνομα, που όλοι εκπλήσσονται όταν μαθαίνουν ότι υπάρχει κι είναι στο Ουζμπεκιστάν!
Το κεντρικό θέμα που έχει και το περισσότερο ενδιαφέρον για τους μη σκληροπυρηνικούς μουσικόφιλους είναι το αφιέρωμα του Nat Roe στην πειραματική, αβάντ-γκαρντ μουσική σκηνή της Σεούλ, η οποία κρύβεται πολύ καλά πίσω απ' το μοντέρνο πολυάσχολο παρουσιαστικό της πρωτεύουσας της Νοτίου Κορέας (...της καλής δηλαδή). Οι πολιτισμικές προεκτάσεις γύρω απ' τη μουσική δίνουν μια ματιά ακόμη σ' αυτή τη γοητευτική χώρα που όπως η Ιαπωνία, φτιάχνει το δικό της ιδιόρρυθμο/αστείο/μεταμοντέρνο μίγμα δυτικού και απωανατολικού πολιτισμού.
Το προφίλ του γνωστού-άγνωστου σαξοφονίστα Daniel Carter απ' τον Chris Montalini είναι από εκείνα τα άρθρα που σε κάνουν (αν δεν έχεις ήδη παραδοθεί στην τρέλα της) να θες να δώσεις ακόμη μια ευκαιρία στη free jazz, ενώ στη στήλη Invisible Jukebox, αυτός που καλείται ν' αναγνωρίσει και να σχολιάσει μια σειρά τραγουδιών που δεν του έχουν ανακοινωθεί, είναι ο κοτσωνάτος August Darnell ή Kid Creole με τις καρύδες του. Στην πορεία της κουβέντας αποκαλύπτει πολλά πράγματα για τη μουσική σκηνή η οποία τον γέννησε και τον έθρεψε, εκείνη της Νέας Υόρκης του '70 και του '80 (crisis tip: στην Πολιτεία το The Wire πωλείται φθηνότερα, αλλά εξαφανίζεται αμέσως).
Καλή βόλτα!
