Ανάπηρε, ο πόλεμος φταίει για όλα...
The Loutsa Project, Ανάπηρος
Μεγάλωσα σ' ένα μέρος που δε γνωρίζει κανείς, άρα δεν υπάρχει. Αυτή την υπέροχη ανυπαρξία εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο οι ενδιαφερόμενοι κι έτσι, πριν από λίγα χρόνια, είδα τον τόπο μου να αναδεικνύεται πρώτος σε κάτι για πρώτη φορά στην ιστορία του, από τότε που έπαψε να φιλοξενεί τη θρυλική του ζωοπανήγυρη.
Το μεγαλύτερο ποσοστό αναπηρικών συντάξεων στην ελληνική επικράτεια ήταν δικό μας κι ήταν η απόλυτη ευστοχία: 100%. Το είπε η τηλεόραση, άρα έτσι θα 'ταν. Πρέπει να είναι απ' τις πιο προκλητικά αστείες περιπτώσεις διαφθοράς που μπορεί κανείς να συναντήσει. Και, ταυτόχρονα, απλές στην εφαρμογή τους. Σα να παρκάρεις σε θέση για ανάπηρους έξω απ' το σούπερ-μάρκετ. Τα νούμερα προδίδουν ότι έχουμε να κάνουμε με μια κωμόπολη αναπήρων (σε ποικίλους βαθμούς προφανώς), αλλά στην καθιερωμένη παρέλαση θυμάμαι με το ζόρι 10-15 άτομα να περνούν με τη σχετική άτακτη, αργοκίνητη διμοιρία. Ήταν οι ορίτζιναλ ανάπηροι πολέμου που πιθανόν να επιδείνωσαν την κατάστασή τους, περιμένοντας με τις ώρες στις ουρές των θρυλικά ράθυμων δημόσιων υπηρεσιών του χτες να εγκριθεί η αίτησή τους. Φυσικά, την ώρα που απολάμβαναν τη μοναδική τους ετήσια ευκαιρία για αναγνώριση, ήξεραν κι αυτοί.Ήξεραν ότι εκείνοι που τους ζητωκραύγαζαν απ' έξω με σημαίες, πασατέμπο, γκαζόζα και τουλούμπες στα χέρια ήταν, στα μάτια του αρμόδιου φορέα, συμπάσχοντες, συνοδοιπόροι, σύντροφοι και δικαιούχοι αποκλειστικής θέσης πάρκινγκ μπροστά στο σπίτι τους. Εντάξει, οι δρόμοι τους δεν είχαν διασταυρωθεί στα βουνά και στα μέτωπα, αλλά έτσι κι αλλιώς η μνήμη είναι κάτι θολό κι η κοινωνική πρόνοια κάτι πολύ θολότερο. Ακόμα κι αν ζεις μ' ένα θραύσμα από σφαίρα στο γόνατο, πόση διαφορά μπορεί να έχει από μια κάκωση μηνίσκου; Αν δε μπορείς να κάνεις βαθύ κάθισμα στον Καλαματιανό βάλε τικ με το κατάλληλου χρώματος στιλό στο αντίστοιχο πεδίο...
Το μεγαλύτερο ποσοστό αναπηρικών συντάξεων στην ελληνική επικράτεια ήταν δικό μας κι ήταν η απόλυτη ευστοχία: 100%. Το είπε η τηλεόραση, άρα έτσι θα 'ταν. Πρέπει να είναι απ' τις πιο προκλητικά αστείες περιπτώσεις διαφθοράς που μπορεί κανείς να συναντήσει. Και, ταυτόχρονα, απλές στην εφαρμογή τους. Σα να παρκάρεις σε θέση για ανάπηρους έξω απ' το σούπερ-μάρκετ. Τα νούμερα προδίδουν ότι έχουμε να κάνουμε με μια κωμόπολη αναπήρων (σε ποικίλους βαθμούς προφανώς), αλλά στην καθιερωμένη παρέλαση θυμάμαι με το ζόρι 10-15 άτομα να περνούν με τη σχετική άτακτη, αργοκίνητη διμοιρία. Ήταν οι ορίτζιναλ ανάπηροι πολέμου που πιθανόν να επιδείνωσαν την κατάστασή τους, περιμένοντας με τις ώρες στις ουρές των θρυλικά ράθυμων δημόσιων υπηρεσιών του χτες να εγκριθεί η αίτησή τους. Φυσικά, την ώρα που απολάμβαναν τη μοναδική τους ετήσια ευκαιρία για αναγνώριση, ήξεραν κι αυτοί.Ήξεραν ότι εκείνοι που τους ζητωκραύγαζαν απ' έξω με σημαίες, πασατέμπο, γκαζόζα και τουλούμπες στα χέρια ήταν, στα μάτια του αρμόδιου φορέα, συμπάσχοντες, συνοδοιπόροι, σύντροφοι και δικαιούχοι αποκλειστικής θέσης πάρκινγκ μπροστά στο σπίτι τους. Εντάξει, οι δρόμοι τους δεν είχαν διασταυρωθεί στα βουνά και στα μέτωπα, αλλά έτσι κι αλλιώς η μνήμη είναι κάτι θολό κι η κοινωνική πρόνοια κάτι πολύ θολότερο. Ακόμα κι αν ζεις μ' ένα θραύσμα από σφαίρα στο γόνατο, πόση διαφορά μπορεί να έχει από μια κάκωση μηνίσκου; Αν δε μπορείς να κάνεις βαθύ κάθισμα στον Καλαματιανό βάλε τικ με το κατάλληλου χρώματος στιλό στο αντίστοιχο πεδίο...Λουκάς Τσουκνίδας
(photo via www.j2fi.net)
