Πρωτοχρονιά με τον Ανδρέα

του Λουκά Τσουκνίδα

(απ' το monkie #02)

...Βρασίδα Λούλη και Τέλη
μπορεί να τρώτε απ' το μέλι
μα που και που να σας μέλλει
αν κάτι πάει στραβά...
Της Εθνικής Συμφιλίωσης, Παύλος Σιδηρόπουλος

Ανδρέας: Κυρίες μου και Κύριοι, έχουμε την τιμή απόψε να υποδεχτούμε δυο εκλεκτούς καλεσμένους, δύο Κύριους πραγματικούς που αιώνες τώρα μας παρέχουν ιδεολογικό υπόβαθρο για τις πολιτικές θέσεις, τις καθημερινές αποφάσεις, τις διαπροσωπικές σχέσεις, τις ηθικές αξίες, τις ανθρώπινες στιγμές, τις μικρές παρατυπίες, τις χαριτωμένες παρανομίες, τα εθιμικά δικαιώματα, τις αγάπες, τους έρωτες, τις όμορφες στιγμές, τους όρκους και τις θυσίες, που όλα στα μέτρα μας κομμένα και ραμμένα είχαμε. Ένα χειροκρότημα λοιπόν για τον κ. Προοδευτικό και τον κ. Συντηρητικό ή τον κ. Συντηρητικό και τον κ. Προοδευτικό... Κλαπ! Κλαπ! Κλαπ!

Συντηρητικός: Ευχαριστούμε Ανδρέα. Είναι μεγάλη μας τιμή που μας φιλοξενείς, εσύ που κατάφερες να μας υπερβείς και να μας συνδυάσεις με τέτοια μαεστρία και από την τηλεόραση να διδάξεις ήθος, αλλά και ύφος.

Προοδευτικός: Θέλω να πω κι εγώ ένα ευχαριστώ στο υπέροχο αυτό κοινό, που μας έφερε στη θέση που κατέχουμε σήμερα στον εσωτερικό διάλογο του κάθε αναγνώστη, θεατή, ακροατή ή άλλου πολιτισμικού και κοινωνικοπολιτικού υποκειμένου. Υπόσχομαι και για τους δυο ότι θα παλεύουμε πάντα με γνώμονα την άμιλλα, τον υγιή ανταγωνισμό και την προώθηση της σκέψης ένα τουλάχιστον βήμα μπροστά.

Συντ: Ή πίσω...

Ανδρέας: Ας τ' αφήσουμε τωρ' αυτά. Σήμερα παραμονή πρωτοχρονιάς, ο ελληνικός λαός γλεντάει κι έχουμε πολλές εκπλήξεις για σας αλλά και το υπέροχο κοινό μας. Πείτε μου τι κάνετε αυτόν τον καιρό, ετοιμάζετε κάτι καινούργιο, μαζί ή σόλο;

Συντ: Η αλήθεια είναι ότι χρειαζόμασταν λίγη ξεκούραση αλλά προκύπτουν διαρκώς τόσα θέματα από τα οποία είναι αδύνατο ν' απέχουμε. Κι είναι κουραστικό ν' αντιδικείς μονίμως με τα ίδια βαρετά επιχειρήματα, έχουμε γίνει σούπα Ανδρέα μου. Γι' αυτό τελευταία κάνουμε κάτι που μας συνέστησε ο ψυχαναλυτής μας.

Ανδρέας: Δε θυμάμαι να σας είπα τίποτε...

Προοδ: Όχι εσύ. Βλέπουμε κι έναν κανονικό, με πτυχίο και άδεια, για να βάζουμε τα έξοδα στο βιβλιάριο.

Ανδρέας: Καλώς. Λοιπόν;

Συντ: Διέγνωσε πως κυοφορούμε μια έντονη φοβία ο ένας για τον άλλον κι οι επιθέσεις μας ήταν στην πραγματικότητα προσπάθειες για άμυνα. Του είπα ότι η άμυνα είναι η καλύτερη επίθεση σύμφωνα με το “δόγμα Γιαννάκη” και πως ο κόσμος δεν είναι ώριμος για κοσμοϊστορικές αλλαγές, οι οποίες πρέπει να έρθουν σταδιακά.

Προοδ: Κι εγώ του εξήγησα ότι η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση σύμφωνα με το παλιό “δόγμα Πατ Ράιλι” και πως η δήθεν ωριμότητα είναι εφησυχασμός και υπεκφυγή για διατήρηση των κοινωνικών αποστημάτων σε καταστολή ενώ θα έπρεπε να σπάσουν και να εξαλειφθούν. Τότε μας αποκάλεσε προβλέψιμους και παρωχημένους και πρότεινε...

Συντ: ...ν' αλλάζουμε ρόλους που και που για να καταλάβουμε τον “άλλο”, ν' αγγίξουμε την ουσία της ίδιας της ετερότητας που μας φέρνει αντιμέτωπους γιατί στην πραγματικότητα, ο “ξένος” είμαστε εμείς. Ότι κι αν σημαίνει αυτό.

Ανδρέας: Πολύ ενδιαφέρον. Και δούλεψε;

Προοδ: Κοίταξε Ανδρέα. Στο παρελθόν ήμουν αγύριστο κεφάλι και ήθελα να γίνεται το δικό μου πάση θυσία... για το καλό του κοσμάκη. Αν δε γινόταν έκανα σαματά ολόκληρο, δεν πήγαινα στη δουλειά, έβγαινα στους δρόμους, οργάνωνα πραξικοπήματα.

Συντ: Κι εγώ φοβόμουνα κάθε αλλαγή ή ξεβόλεμα, ήθελα οι θεσμοί που λειτουργούν να μένουν άθικτοι... για το καλό του κοσμάκη. Μόλις μυριζόμουν αλλαγές έσπερνα το φόβο και την κινδυνολογία, γινόμουν υστερικός, ζητούσα περισσότερη ασφάλεια, οργάνωνα πραξικοπήματα.

Προοδ: Τώρα ανακαλύπτω τη συντηρητική μου πλευρά που τόσο καιρό καταπίεζα φτάνοντας στο σημείο να επιτίθεμαι στον αντίπαλο, αλλά προπάντων φίλο μου, για να μην αναγνωρίσω ότι σε ένα βαθμό του μοιάζω. Είχα γίνει συντηρησιοφοβικός.

Συντ: Κι εγώ προοδοφοβικός. Δεν ήταν πια θέμα ιδεολογίας, το κοινό καλό αντικαταστάθηκε σιγά σιγά από το τι ήταν καλό για εμάς, το “εγώ” έγινε το κέντρο της σκέψης και της φροντίδας μας αντί για το “εμείς”. Αλλά όχι πια.

Προοδ: Τώρα που καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλο μπορούμε να συμβιώσουμε ειρηνικότερα και εποικοδομητικότερα για το κοινό καλό. Εγώ μπορώ να χαμηλώνω τα γκάζια μου όταν μου το ζητάνε...

Συντ: ... κι εγώ να ξεκολλάω απ' τις εμμονές μου και να το ρίχνω λίγο έξω βρε αδερφέ.

Ανδρέας: Είστε ερωτευμένοι αυτόν το καιρό;

Συντ: Είμαι αθεράπευτα ερωτευμένος με την οικογένεια και τη δουλειά μου.

Προοδ: Είμαι αθεράπευτα ερωτευμένος με την οικογένεια και τη δουλειά μου.

Ανδρέας: Τι μουσική ακούτε;

Συντ: Άκουγα μέχρι πρότινος τους μεγάλους κλασικούς με την προσήλωση ενός ζηλωτή, όμως πρόσφατα ανακάλυψα εκ νέου την ευθύτητα και την αυθεντικότητα της ροκ μουσικής. Άλλωστε κι εγώ πέρασα από τα πάρτιζ στα νιάτα μου και ξέρω πως είναι να κουνάς τους γοφούς σου στο ρυθμό. Φοβούμαι όμως ότι και στη ροκ προτιμώ τους κλασικούς, όπως ο Ντίλαν ή ο δικός μας Νιόνιος που πάντρεψε τις ηλεκτρικές κιθάρες με την παράδοση. Τολμώ να πω μάλιστα, ότι με συγκινούν πολύ οι Scorpions και οι μπαλάντες των Metallica.

Προοδ: Εγώ πάλι, έχω εδώ καιρό επαναπροσδιορίσει τη σχέση μου με τις μουσικές του παλιού αστικού κατεστημένου και βρίσκω πια στη συμφωνική μουσική μια αρμονία, που είναι απαραίτητη μετά από κάθε μεγάλη επανάσταση ή ανατροπή. Φυσικά δεν απαρνιέμαι τη ρηξικέλευθη φύση μου. Η τζαζ είναι η μουσική που μου θυμίζει ότι πρέπει να είμαστε διαρκώς σε επαγρύπνηση, ν' αυτοσχεδιάζουμε δημιουργικά και να εκφραζόμαστε άφοβα κι εκτός πλαισίου.

Ανδρέας: Καταπληκτικά. Έχουμε πολύ καιρό να τα πούμε, στα τηλεοπτικά πλατό εννοώ και ως παλιός σας φίλος με συγκινεί ιδιαίτερα αυτή η ωρίμανση της σχέσης σας. Παίρνω αυτή την αφορμή για να πάμε σ' ένα τραγούδι γλυκά νοσταλγικό, μιας και ο χρόνος μπορεί να φεύγει, αλλά προστίθεται στις πλάτες μας ―αν κι εσάς σας βλέπω πιπίνια. Ας υποδεχτούμε λοιπόν τον μοναδικό Βασίλη Καρρά στο αξέχαστο “Όταν τα χρόνια σου περάσουν”. Πάμε!

Μπίλι δε Κινγκ Ολμάιτι: Γεια σου Αντρέα, χρόνια πολλά σε όλους... Έλα!

Όταν τα χρόνια σου περάσου-ουν,
κι όταν οι νύχτες σε γεράσου-ουν,
εσύ θα' χεις εμένα-ααα...

Κι άμα θα δεις ό-οτι σου λείπω-ω,
βαλ' το πορτραίτο μου στον τοίχο-ο,
μην κλαις για μένα-ααα,
μην κλαις για μένα-ααααααααααααα...

ΔΙΚΟ ΣΑΣ!!!