Είναι Δευτέρα. Είμαι πάνω σ' ένα συρμό του ΟΣΕ που σε κάθε ταξίδι μου μ' αυτόν έχει και λιγότερες τουαλέτες που λειτουργούν. Σ' αυτό το ταξίδι δε λειτουργεί πια καμία πλην εκείνης που προορίζεται για άτομα με ειδικές ανάγκες και βρίσκεται στην Α' θέση, πίσω απ' το βαγόνι του μηχανοδηγού. Έτσι, για πρώτη φορά στη ζωή μου, πατώ το φωτεινό κουμπί και, καθώς η αυτόματη πόρτα που θυμίζει ασανσέρ ανοίγει ρομποτικά και αργά, βλέπω πλέον την επί-του-τρένου υγιεινή με άλλο μάτι. Πατώ το φωτεινό κουμπί που υποδηλώνει κλείδωμα και απολαμβάνω την τουαλέτα που είναι πιο ευρύχωρη από 'κείνη του σπιτιού μου ικανοποιώντας τη δική μου προσωρινή ειδική ανάγκη. Χάρη στην παρακμή του ΟΣΕ έχω πατήσει σ' ένα άβατο και το κατούρημα στο τρένο δε θα 'ναι ποτέ πια το ίδιο.
 |
| Οργώστε το ιστορικό κέντρο, χωρίς περιττές στάσεις. |
Είναι Κυριακή. Η Αδριανού (στο Μοναστηράκι) είναι πηγμένη από κόσμο που βγήκε ν' απολαύσει τη βόλτα του. Ανάμεσά τους κι ένας άνθρωπος με ειδικές ανάγκες, βολτάρει με το καροτσάκι του παρέα μ' έναν φίλο. Στ' αριστερά του οι καφετέριες και στα δεξιά του η Ακρόπολη. Και μπροστά του; Μπροστά του, ένα τρένο, το περίφημο τρενάκι για τουρίστες με ειδικές ανάγκες, ανίκανους να περπατήσουν σε μια διαδρομή του ιστορικού κέντρου που είναι πεζόδρομος και φτιάχτηκε γι' αυτό ακριβώς: Να την περπατάς και να τη απολαμβάνεις. Το τρένο αυτό, που καταλαμβάνει σχεδόν όσο χώρο αφήνουν τα τραπεζάκια για τους πεζούς, πρέπει να περάσει πάση θυσία (είναι κι αυτή μια προσωρινή ειδική ανάγκη) κι ο άνθρωπος με το καροτσάκι κάνει στην άκρη με τη βοήθεια του φίλου του, ενώ ένα τσούρμο μαλαισιανοί μεσήλικες του χαμογελούν απ' τα βαγόνια, γεμάτοι ευγνωμοσύνη και άγνοια.
Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι κάποιος πρέπει να φτιάξει τις τουαλέτες στα τρένα του ΟΣΕ και κάποιος πρέπει να τελειώνει οριστικά την υπόθεση του βλακώδους, κακάσχημου τρένου που καβαλάει χωρίς κανένα λόγο τους ωραιότερους πεζόδρομους της Αθήνας.
The editor is pissed
