Ένα Ολοκαύτωμα που θα είχαμε αποφύγει εξαρχής, φυσικά, αν ο Χίτλερ έμπαινε σ' εκείνη την καταραμένη Σχολή Καλών Τεχνών της κωλοβιέννης που αρνήθηκε να τον δεχτεί, κι εγώ δεν ξέρω πόσες φορές, γεμίζοντάς τον με μίσος για την ανθρωπότητα και πικρία για τα χαμένα χρόνια του ως αποτυχημένος καλλιτέχνης. Σάλτο Μορτάλε; Δε νομίζω. Γιατί, όπως είναι γνωστό σε όλους, για το Ολοκαύτωμα έφταιγε ο Χίτλερ.
Εντάξει, όλ' αυτά λέγονται συνήθως μεταξύ σοβαρού και αστείου, αλλά δεν είναι καθόλου σπάνιο να γέρνουν περισσότερο προς τη μεριά του σοβαρού, ειδικά σε περιπτώσεις ανεξήγητου πανικού σαν κι αυτόν που προέκυψε απ' την εφαρμογή (και καλά, προς το παρόν) της προαναγγελθείσας εδώ και κάτι χρόνια απαγόρευσης του καπνίσματος σε κλειστούς δημόσιους χώρους.
Η πρώτη προσπάθεια βρήκε τοίχο στο ζουμί που περικλείουν φράσεις όπως “ρε, δεν του τα κόβεις αυτά του έλληνα” ή “δε γίνονται αυτά τα πράματα στην Ελλάδα, θα γίνει πραξικόπημα” και άλλες τέτοιες γελοίες προκυρήξεις της αδυναμίας μας να δεχτούμε ένα μέτρο που αλλάζει τις συνήθειές μας. Αυτές που το δικαίωμά μας να τις εξασκούμε το κατακτήσαμε με το αίμα των άλλων. Όπως το κάπνισμα σε κλειστούς δημόσιους χώρους, απολύτως απαραίτητη προϋπόθεση της ανθρώπινης ελευθερίας και αυτοδιάθεσης. Η επόμενη προσπάθεια έγινε με ημίμετρα (που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα κι όχι να καταστρατηγούνται από κάποιο αόρατο εθιμικό δίκαιο) του τύπου “χώρος καπνιστών - χώρος μη καπνιστών”. Φυσικά, ακόμη κι αυτοί που πήραν Γ' στο “Μαθαίνω το Φυσικό μου Κόσμο” έμαθαν ότι ο καπνός ταξιδεύει με τον αέρα κι ένα ταμπελάκι δεν αρκεί για του κόψει το δρόμο προς τα ρουθούνια και τον λάρυγγα του παραδιπλανού. Κι όλοι μαζί, αφού δεν έχει νόημα, το κατήργησαν στην πράξη. Μετά ήρθε η γελοιότητα της δοκιμαστικής περιόδου και των μαγαζιών που θα βγάζουν άδεια ως “Καπνιστών”, πριν γίνει αντιληπτό ακόμη και σ' εκείνους τους ιθύνοντες που πιστεύουν ακόμη στον Αη-Βασίλη ότι όλα τα μαγαζιά χωρίς κάποια μαζοχιστική ευχή θανάτου διά της πτώχευσης θέλουν να είναι και θα κάνουν το παν να είναι... “Καπνιστών”.
Τώρα πια, λίγο μετά τη δραματική απομυθοποίηση του έξυπνου, γλεντζέ, χαλαρού, φιλότιμου, πολυμήχανου, φαγωνόμαστε-συνέχεια-αλλά-ενωνόμαστε-στα-δύσκολα έλληνα, το μέτρο επανέρχεται και, λες κι έχει αποκτήσει ανθρώπινη μορφή μετά την τόση δαιμονοποίηση, ζητά τη δική του εκδίκηση απέναντι σ' αυτούς που το παρωδούν (εκατέρωθεν του μετώπου) εδώ και κάποια χρόνια. Θα την πάρει ή θα βρει πάλι μπροστά του τη σθεναρή αντίσταση του μικρού γαλατικού χωριού που δεν παραδίδει έτσι εύκολα την κουλτούρα και τον τρόπο ζωής του;
Η συνέχεια αναμένεται ξεκαρδιστική...
- The editor wuz here
