Στο monkie #09, είχαμε δημοσιεύσει μια ανασκόπηση της διαβόητης αρθρογραφίας-συζήτησης μεταξύ ευρωπαίων διανοούμενων γύρω απ' το θέμα της έντονης ισλαμικής παρουσίας στην ευρώπη και των πιέσεων για πολιτιστική-νομική χειραφέτηση. Αφορμή ήταν η αμφιλεγόμενη στάση δύο εξ' αυτών απέναντι στη Σομαλή Ayan Hirsi Ali, που έγινε για δεύτερη φορά στη ζωή της φυγάς, λόγω των απειλών που δέχτηκε μετά το φόνο του φίλου της και έντονου επικριτή του ισλαμοφασισμού Theo Van Gogh.
Τον επίλογο σ' εκείνη τη συζήτηση έβαλε κατά κάποιον τρόπο ένας αμερικάνος, ο Paul Berman μ' ένα εκτενές άρθρο του στο The New Republic (Who's afraid of Tariq Ramadan?), όπου κατακεραυνώνει την απομάκρυνση μιας μερίδας της σύγχρονης διανόησης απ' τις αρχές του Διαφωτισμού, τις οποίες αντιμετωπίζουν σαν κάποιου είδους ανθρωπολογικό δόγμα, και τον ξαφνικό έρωτά τους με τον μετριοπαθή ισλαμιστή διανοούμενο Tariq Ramadan, ως μεσσιανική φιγούρα που θα βγάλει το Ισλάμ απ' τον Μεσαίωνά του προς όφελος όλων μας.Πρόσφατα, απ' το άρθρο εκείνο, προέκυψε ένα βιβλίο που εξηγεί εκτενέστερα την πολεμική του Berman στη σχετικιστική κλίκα του συναφιού του με τίτλο The Flight of the Intellectuals. Στο Slate.com, ο Ron Rosenbaum εξηγεί καλύτερα (αν και ευνοϊκά προκατειλημμένος) περί τίνος πρόκειται και το γιατί ο Berman δε μασάει τα λόγια του.
"In any case, Berman's portrait of the behavior of today's intellectuals when confronting the plight of Ayaan Hirsi Ali is devastating. I was going to say his portrait of certain intellectuals, because he singles out the well-respected writers Ian Buruma and Timothy Garton Ash for their aggressive sniping and snarking at Hirsi Ali when she was (and still is) under threat of death. But in fact the relative silence of the rest of the intelligentsia, when confronted with the threats against her, is almost more scandalous."
