Μακράν, το πιο στραβό του επετειακού φεστιβάλ είναι οι υποτιτλισμοί που φέτος άλλαξαν χέρια, για οικονομικούς υποθέτω λόγους. Όταν μεταφραστής κινηματογραφικών διαλόγων βάζει τον Henri-George Clouzot να λέει "Έγραψα 50 σελίδες θεραπεία (!!!)" επειδή δε γνωρίζει ότι η λέξη "treatment" έχει κι άλλη χρήση μέσα στο συγκεκριμένο νοηματικό πλαίσιο, τότε υπάρχει πρόβλημα. Ακόμα και στ' αγγλικά. Σε μια σκηνή με παιχνίδι πόκερ, ο ήρωας λέει "Read 'em and weep" κι ο υπότιτλος γράφει "Readable weak". Καθόλου τιμητικό να κάνεις εκπτώσεις σε μια απ' τις πιο σημαντικές και βιτρινάτες δουλειές της διοργάνωσης.
Στο Slovenian Girl, ο σκηνοθέτης Damjan Kozole προσπαθεί να στήσει μια αλληγορία για την ευρωπαϊκή Σλοβενία και την προσπάθειά της να φτάσει στην ευημερία με ταχύτητες πιο γρήγορες απ' το φυσιολογικό μέσω της εκπόρνευσης. Παραείναι προφανές και απλοϊκό αλλά τουλάχιστον δεν τελειώνει με ηθικολογίες. Στήνει δε μια πολύ ωραία σκηνή για το τέλος, όπου ο ξεπεσμένος παλιοροκάς πατέρας της εκδιδόμενης φοιτήτριας παίζει με τη θλιβερή μπάντα του το πολύ ειρωνικό εκείνο κομμάτι του Frank Zappa, το Bobby Brown, ενώ η νεαρή το σιγοτραγουδά έξω απ' το μπαρ.
Πολύ ωραίο το ντοκιμαντέρ για το καταραμένο ημιτελές L' Enfer του Clouzot, αλλά πολύ φλύαρος ο σκηνοθέτης Serge Bromberg. Μέτρια η πρώτη σκηνοθετική προσπάθεια της Samantha Morton (Τhe Unloved) και απαράδεκτο το Καρταχένα του Alain Monne, που μας προετοίμασε και για τον απαράδεκτο DJ του χθεσινού πάρτυ στην Αποθήκη Γ, ο οποίος σίγουρα έπαιζε πασιέντζα ενώ είχε βάλει όλα τα τραγούδια του folder "mp3-5ήμερης" στο shuffle.
Φεύγω τρέχοντας για Gyorgy Palfy στο λιμάνι...
