"Ultimately there is only one purpose: to make the reader read the story. If they don't, what was the point of finding it out and telling it?"
Αυτό έγραψε κάποια στιγμή ο Peter Cole, σ' ένα άρθρο του για το... γράψιμο και συγκεκριμένα τη δημοσιογραφική γραφή. Δεν αρκεί να 'χεις κάτι να πεις, αλλά πρέπει να ξέρεις πώς να το πεις ώστε να τραβήξεις το ενδιαφέρον του αναγνώστη, να τον πείσεις ότι πρέπει ν' αφιερώσει το χρόνο του και ν' απορροφήσει τις πληροφορίες ή τις απόψεις σου. Ύστερα πρέπει να κρατήσεις το ενδιαφέρον του αμείωτο και στο τέλος να τον επιβραβεύσεις με κάτι αναπάντεχο.
Στα δύο πρόσφατα τεύχη του Wired (Δεκέμβριος, Ιανουάριος), διάβασα δυο πολύ καλογραμμένες ιστορίες, δυο μικρά θρίλερ της εποχής της τεχνολογίας. Στο One Hacker's Audacious Plan to Rule the Black Market in Stolen Credit Cards ο Kevin Poulsen ανατρέχει στην ιστορία ενός χάκερ που θέλησε να πάρει στα χέρια του όλο το λαθρεμπόριο κλεμμένων πιστωτικών καρτών, να γίνει κάτι σαν τον Frank Lucas του σύγχρονου διαδικτυακού εγκλήματος. Στην άλλη ιστορία, με τον εύγλωττο τίτλο Secret Geek A-Team Hacks Back, Defends Worldwide Web παρακολουθούμε με τα μάτια του Joshua Davis το πώς ένας προγραμματιστής βρήκε τη μεγαλύτερη τρύπα ασφαλείας στο ίντερνετ, καθώς και το δρόμο ταχύτητας των αρμοδίων να περιορίσουν τις πιθανότητες χάους πριν απ' την ημερομηνία που εκείνος θα ανακοίνωνε στον κόσμο την ανακάλυψή του.
Είναι δυο ιστορίες αφηγημένες με τρόπο απολαυστικό, ενδεικτικό του παραπάνω αφορισμού του Peter Cole για το σκοπό ενός δημοσιογραφικού κειμένου. Αντίστοιχο χάι-τεκ σασπένς μπορεί φυσικά να βρει κανείς σε πολλά κείμενα του Wired, όπως ένα παλιότερο του Joshua Davis, γύρω απ' τον πόλεμο των "πακέτων" στον Εσθονικό κυβερνοχώρο: Hackers Take Down the Most Wired Country in Europe.
Το καλό γράψιμο είναι απελευθερωτικό και για τον γραφιά και για τον αναγνώστη.
