03.10.2008 | going postal: rage, murder and rebellion

Στη διάρκεια της δεκαετίας του '80, την εποχή δηλαδή της οικονομικής αναμόρφωσης του Ronald Reagan με το πλάνο που ονομάστηκε Reaganomics, μια σειρά φονικών συνέβησαν σε ταχυδρομεία της χώρας με δράστες ταχυδρομικούς υπαλλήλους και θύματα προιστάμενους και συναδέλφους τους. Η έκφραση Going Postal, που χαρακτηρίζει έκτοτε όποιον σαλτάρει και κάνει κάτι ακραίο, είναι το τελευταίο μνημείο από εκείνες τις ασύνδετες, εκ πρώτης όψεως, σφαγές. Όποιος κάνει κάτι τέτοιο είναι προφανώς τρελός, η υπόθεση κλείνει και η κοινωνία βγαίνει λάδι.

Την επόμενη δεκαετία, στα χρόνια του Bill Clinton, τα φονικά ξεσπάσματα μεταφέρθηκαν σταδιακά στα σχολεία (αν και συνεχίστηκαν να συμβαίνουν και σε εργασιακούς χώρους). Με αποκορύφωμα την πολυσυζητημένη σφαγή στο Columbine, το έθνος θορυβήθηκε κάπως, αλλά το φταίξιμο αποδόθηκε σε όλους (τα τραγούδια, τις ταινίες, τα όπλα, το σατανά κλπ) εκτός απ' όσους συναναστρέφονταν με τους δράστες, δηλαδή τον κοινωνικό τους περίγυρο.



Στο βιβλίο του Going Postal: Rage, Murder, and Rebellion - From Reagan's Workplaces to Clinton's Columbine and Beyond, ο Mark Ames (με αφορμή το ότι όταν πρωτάκουσε τα νέα απ' το Columbine δεν ένιωσε και τόσο άσχημα) επιχειρεί να επανεξετάσει αυτές τις περιπτώσεις ξαφνικής τρέλας μέσα από ένα νέο πρίσμα, απόρροια του λογικού ερωτήματος: Ναι, εντάξει, σάλταραν. Αλλά γιατί;

Ερευνά μία προς μία τις υποθέσεις των ταχυδρόμων αλλά και των μαθητών με ενδιαφέροντα αποτελέσματα και τις συνδέει κάτω απ' τη θεωρία των μικρών καθημερινών επαναστάσεων, που συνιστούν μία μεγάλη, την επανάσταση των losers της μεσοαστικής Αμερικής. Τονίζει ότι η έρευνα μέχρι τώρα έφτασε παντού εκτός από τον τόπο του εγκλήματος, δηλαδή τα σχολεία και τους χώρους εργασίας. Και κατ' επέκταση το σχολικό και το εργασιακό σύστημα, που επιτρέπει σ' αυτούς τους χώρους να λειτουργούν εις βάρος των ανθρώπων που περνούν μεγάλο μέρος της ζωής τους εκεί μέσα. Κανείς δεν ξυπνά μια μέρα κι ακούει φωνές, οι ψυχικές διαταραχές χρειάζονται χρόνο για να φουντώσουν και να οδηγήσουν έναν άνθρωπο στην πλήρη απώλεια κριτικής ικανότητας και λογικής σκέψης. Αυτό το χρονικό διάστημα δεν το αγγίζει κανένας γιατί ο ένοχος δεν θα είναι ένας, αλλά πολλοί και η ψευδαίσθηση της ασφαλούς κι ευτυχισμένης ζωής του μέσου αμερικάνου θα κινδυνεύσει να διαλυθεί.

Αποσπάσματα απ' το βιβλίο του Ames μπορεί κανείς να διαβάσει εδώ κι εδώ, ενώ υπάρχουν και δύο άρθρα του για τις σφαγές στο Virginia Tech και στο Northern Illinois. Μια γενικότερη γεύση, παίρνει κανείς απ' αυτήν εδώ τη συνέντευξή του στον Jan Frel.