...themselves to death. Smiled so much, they couldn't take a breath.
Μου φαίνεται θλιβερό όταν οι άνθρωποι πανηγυρίζουν πριν δουν το αποτέλεσμα των προσπαθειών τους (ή εκείνων που υποστηρίζουν). Ένας ψυχαναλυτής, ή έστω ένας γκουρού της αυτοβελτίωσης, ίσως να είχε μια έτοιμη απάντηση. Πιθανότατα θα επέπληττε τα πλανεμένα τέκνα του πολιτισμού μας με το γάντι και θα τους έδινε το ελαφρυντικό του ανικανοποίητου που επιστρέφει να τους στοιχειώσει απ' τα βάθη της προσωπικής τους ιστορίας. Μπορεί πάλι να το απέδιδε σε μια είδους πρόωρη εκσπερμάτιση, λόγω του ενθουσιασμού για την πιθανή νίκη, που για κάποιους είναι η πρώτη μεγάλη της ζωής τους.
Εγώ πάλι το αποδίδω σ' ένα εγγενές ελάττωμα του ανθρώπινου είδους, την ροπή προς μια διαρκή φάση άρνησης όλων εκείνων που μας καθιστούν μονίμως ηττημένους. Για το μέσο πολίτη του δυτικού κόσμου, αν δεν παραδεχτείς την ήττα σου τότε δε θεωρείσαι χαμένος. Αυτή η βλακεία λέγεται θετική σκέψη και αποτρέπει τον άνθρωπο απ' το να βρίσκει πραγματικές λύσεις στα πολύ πραγματικά προβλήματά του, είναι ένα ναρκωτικό που τον υπνωτίζει και τον ρίχνει σε μια μόνιμη βρεφική κατάσταση όπου αρκεί ένα χειροκρότημα μπροστά στα μάτια του ή το ντλιν-ντλον της κουδουνίστρας για να τον κάνει να γελάσει σαν ηλίθιος.
Ίσως πάλι να είναι η αθεράπευτη ανάγκη του να νιώσει σημαντικός, ότι έχει δηλαδή ένα σκοπό σ' αυτή τη ζωή και δεν αποτελεί απλά την εξέλιξη του πιο γρήγορου σπερματοζωαρίου που ξεπήδησε απ' τον αρχιδόσακο ενός τριχωτού σαπιοκοιλιά που για χρόνια αποκαλούσε πατέρα. Τι έχεις να πεις τώρα κωλόγερε; Κοίτα με τι ωραίος που είμαι με την αεράτη στολή μου, το καπέλο μου, το γαμάτο κινητό μου κι έναν ιπτάμενο δίσκο πίσω απ' την κασίδα μου! Έχω λόγο ύπαρξης. Όλοι εμένα προσέχουν. Ακόμα κι ο πρόεδρος...
Μπα, ο συγκεκριμένος κάτι άλλο κοιτάζει. Γιατί ποιος μπορεί να νιώθει πιο γαμάτος και μαζί πιο μαλάκας απ' τον πρόεδρο; Χιλιάδες χεράκια κουνιούνται σε κάθε νεύμα του και σημαιούλες ανεμίζουν σε κάθε χαμόγελό του. Ο ίδιος όμως είναι πια στην αντίθετη πλευρά απ' τους κλόουν με τα σημαιάκια. Ξέρει πολύ καλά ότι αυτή ήταν η υπερβολική δόση γαματοσύνης που του αντιστοιχούσε. Από 'δω και πέρα ξεκινά η κατηφόρα και η μία ήττα θα διαδέχεται την άλλη. Και πώς να πεις στους ψηφοφόρους σου ότι είναι ένα μάτσο μαλάκες γλυφοκώληδες, ραφοξύστες που γεμίζουν κατσαρές τρίχες την οδοντόβουρτσά τους κάθε βράδυ; Δε φταιν αυτοί. Φταιν οι κακοί πολιτικοί (δηλαδή οι αντίπαλοι) και οι κακοί πλούσιοι (δηλαδή οι αόρατες πολυεθνικές). Αλλά τι να κάνεις. Όπως είπε κι ο Jake La Motta: That's entertainment!
Right Johnny?
Right Johnny?
Barry?
Anyone?
